013 tif

1.1. DEFINICJE I KLASYFIKACJA STACJI

Do wad stacji wnętrzowych zalicza się:

—    dłuższy okres budowy oraz większe koszty,

—    trudności z rozbudową i modernizacją,

—    większą możliwość rozprzestrzenienia się uszkodzeń.

W miarę wzrostu napięcia znamionowego zwiększają się wymiary samych urządzeń i wymagane odległości pomiędzy poszczególnymi elementami urządzeń pod napięciem oraz w stosunku do ziemi. Zwiększają się wymiary rozdzielni oraz koszty budowy. Stacje o napięciu 110 kV i wyższym zwykle są budowane jako napowietrzne. Istnieją jednak przypadki, w których stacje te, a nawet i wyższych napięć są budowane jako wnętrzowe. Może to być uzasadnione:

—    znacznym zanieczyszczeniem atmosfery,

—    względami architektonicznymi (stacje budowane w miastach),

—    ekstremalnymi warunkami klimatycznymi (tropikalne opady, strefa arktyczna, strefa wysokogórska),

—    małą powierzchnią terenu przeznaczonego na stację.

Dążenie do zmniejszenia wymiarów budynków i możliwości wprowadzenia stacji 110 kV i wyższych napięć do centrów dużych miast było m.in. przyczyną poszukiwań nowych rozwiązań, w kierunku istotnego zmniejszenia wymiarów zarówno urządzeń elektroenergetycznych, jak i całych stacji. Zasadnicze ograniczenie kubatury budynków rozdzielni wnętrzowych osiągnięto przez zastosowanie konstrukcji hermetycznie zamkniętych, w których wszystkie urządzenia wysokiego napięcia znajdują się w atmosferze sześciofluorku siarki SF_e o ciśnieniu 0,2 — 0,6 MPa — gazu o wytrzymałości elektrycznej wielokrotnie większej niż powietrza o ciśnieniu atmosferycznym. Umożliwia to znaczne, bo nawet kilkunastokrotne zmniejszenie odległości między biegunami różnych faz i względem uziemionych elementów konstrukcyjnych.

Rozdzielnie z sześciofluorkiem siarki mogą być instalowane w podziemiach biurowców lub w niewielkich budynkach wolnostojących, nawiązujących architekturą do istniejącej zabudowy. Kubatura takich rozdzielni wynosi 7^10% kubatury rozdzielni wnętrzowych w tradycyjnym wykonaniu, a zajmowana powierzchnia jest jeszcze mniejsza. Wskaźniki te są najbardziej korzystne przy wysokich i najwyższych napięciach (np. przy 400 kV — potrzeba tylko 3% terenu).

W warunkach przemysłowych, przy rozbudowie elektroenergetycznego układu zasilającego, zastosowanie rozdzielni o izolacji gazowej SF₆ może być najkorzystniejszym rozwiązaniem przy braku miejsca na terenie zakładu.

W zależności od wielkości stacji, liczby transformatorów oraz linii zasilających i odbiorczych, rodzaju zasilanych odbiorników, systemy szyn zbiorczych rozdzielnic mogą być ukształtowane w różnorodny sposób. Spotykane są rozwiązania z pojedynczym, podwójnym i potrójnym systemem szyn, ale są stosowane również i inne układy połączeń. Poszczególne części szyn mogą być podzielone na sekcje.

13