230
III. Pochodne i różniczki
spełnia wszystkie warunki (3). Stopień tego wielomianu nie przewyższa m, a więc warunki (3) określają go jednoznacznie. Nazywa się on wielomianem interpolacyjnym Lagrange'a.
Zauważmy, że wielomian lk(x) można napisać zwięźlej, jeśli wprowadzi się wyrażenie pomocnicze
co(x)=(x-x0) (x-Xi)...(x-xm)
znikające właśnie w węzłach interpolacji x0, x*.....xm; jest oczywiście
(x X0)...(x Xfc_ i) (x-x*+1)...(x-xm) =
oj(x)
X — Xv
(x#Xt),
, . , V, V t . “(*) .. a)(x)-a»(x^
(x*-Xo)...(xJk-x*—i)(xJk-x/k+i)...(xt-xm)= lim-—= lim-—-=<a(x*).
Tak więc
/*(*)= 7
co(x)
co'(xk) (x-xk)
x->Xi,X — Xk *->ik X — Xk
. ” co(x)
i L(x)= £ ——--f(xk).
k=oco(xk)(x-xk)
129. Reszta we wzorze interpolacyjnym Lagrange’a. Zajmiemy się teraz oszacowaniem różnicy /(x)—L(x), gdzie x jest dowolną ustaloną liczbą z przedziału <a, b} różną od węzłów interpolacji. Załóżmy, że funkcja /(z) ma w tym przedziale pochodne wszystkich rzędów do m +1 włącznie.
Jakąkolwiek wybierzemy stałą K, funkcja
ę(z) =f(z) - L(z) - Kco(z)
też będzie miała m +1 pochodnych, które ponadto znikają w węzłach xf (z=0, 1, ..., m). Wybierzmy teraz stałą K tak, by również dla z=xbyło $»(x)=0, tzn. przyjmijmy
co(x)
(ponieważ x#X;, więc co(x)#0). W myśl twierdzenia Rolle’a [111] w m + 1 przedziałach między m+2 pierwiastkami x, x0, x1( ..., xm funkcji q(z) istnieje m+1 różnych pierwiastków jej pochodnej q'(z). Stosując znowu twierdzenie Rolle’a do funkcji q\z) i do m przedziałów między jej m +1 pierwiastkami, udowodnimy istnienie m różnych pierwiastków drugiej pochodnej <p"(z) itd. Kontynuując to rozumowanie udowodnimy po m+1 krokach istnienie pierwiastka £ pochodnej rzędu m+1, tzn. 1J(z), a więc
(6)
ę><"+1)(0 = 0 (a<£<b).
Mamy jednak l(m+1)(z)=0, bowiem stopień wielomianu L(z) nie przewyższa m, a
ca(m+1)(z)=(m +1)!. Biorąc pod uwagę sposób, w jaki określona była funkcja pomocnicza
q{z), otrzymujemy
<p(m+1 )(z) + D(z) _ K ■ (m + n !,
a więc z (6) otrzymujemy, że
K =