08 (32)

W ybnilii    I /. • . • <ihuhnvi\Li

lir.li liki' |.i dl.i iiiim/yrirla wychowawcy dolyi /. jc ,i Murowania uczniów Według takiej cechy, jak aktywność społeczna

Aktywność społeczna charakteryzuje się:

a) gotowością do wykonywania zadań społecznych,

h) chętnym udziałem w pracach społecznych, takich jak na przykład:

.Im tik a makulatury, organizowanie uroczystości szkolnych, prace

P<u . .pikowe na terenie szkoły, miasta,

t ) inicjowaniem prac społecznych, zabaw czy innych zajęć na terenie I oly lub klasy,

dl wiażliwością na potrzeby kolegów (spontaniczna pomoc w kłopotach i nudnościach w nauce i w pracy),

r) /.ubieraniem głosu w dyskusji na temat spraw dotyczących życia klasy i szkoły,

I) to warzy skością (szukanie kontaktów, posiadanie kolegów i przyjaciół), )■) poczuciem odpowiedzialności za różne przedsięwzięcia w klasie, w szkole czy wśród kolegów.

Ogólnie można powiedzieć, że chłopak czy dziewczyna aktywna społecznie to osoba, która chętnie bierze udział we wszelkiego rodzaju piacach, zadaniach czy akcjach społecznych. Samorzutnie zgłasza się do wykonywania tych zadań czy prac. Jest wrażliwa na potrzeby kolegów, chętnie spieszy im z pomocą, posiada wielu przyjaciół, często z nimi rozmawia i bawi się. Zabiera także głos na temat życia kolegów, szkoły i klasy. Jest odpowiedzialna za różne przedsięwzięcia w klasie, w szkole i wśród kolegów.

Na sporządzonej liście jako pierwsze umieszcza Pan(i) nazwisko i imię ucznia, który Pańskim zdaniem jest najaktywniejszy społecznie, tzn. odpowiada opisowi, jaki podaliśmy wyżej. A więc charakteryzuje się wymienionymi przez nas sposobami zachowania się w stosunku do kolegów i spraw na terenie klasy i szkoły w największym - w porównaniu /. innymi - stopniu. Prosimy nie dokonywać selekcji uczniów kolejno wg każdego z wymienionych punktów. Chodzi nam o aktywność społeczną, jako ogólną cechę zachowania się. Cecha ta niezależna jest także zupełnie od wyników nauczania. Musi więc Pan(i) w czasie pracy nad przygotowaniem tej listy całkowicie abstrahować od nauki i przypomnieć sobie zachowanie każdego ucznia niezależnie od tego, czy ma dobre, czy złe oceny z przedmiotów szkolnych.

A więc |;ik() pici ws/ego n,i liście umieszcza l\m( i) ucznia najaktywniej społecznie, następnie drugiego z i /.<.,*< 111 pod względem lej cechy i lak dalej, aż do zupełnie hieniego społecznie. Po sporządzeniu takiej listy będzie Pan(i) uprzejmy przejrzeć jeszcze raz spis uczniów swojej klasy i spiawtlzie, czy wszyscy uczniowie zostali już umieszczeni na przygotowane! przez Pana/Panią/ liście. Jeżeli w czasie tego sprawdzania lub wcześniej po pierwszym namyśle okaże się, że ktoś w ogóle nie był wpisany lub znalazł się na złym miejscu, należy mu dobrać odpowiednie miejsce, a nie wpisywać go na końcu. Najpraktyczniej jest robić stosunkowo duże odstępy między nazwiskami tak, aby można było wpisać w tych odstępach inne nazwiska, o których się wcześniej zapomniało.

Zastosowanie tej techniki i konfrontacja z wynikami testu socjometrycz-iicgo przeprowadzonego wśród uczniów pozwoli i ułatwi wychowawcy zobiektywizować obraz uczniów zaangażowanych w życie klasy, aktywnych społecznie.

Jeśli odczucia uczniów są podobne do wychowawcy, to świadczy o dobrej znajomości klasy i jej członków, ich możliwości działań indywidualnych i grupowych.

Technika szeregowania rangowego może oddać duże usługi nauczycielom, wychowawcom, dyrektorom placówek i rodzicom w badaniu uzdolnień uczniów, ich upodobań np. do poszczególnych przedmiotów nauczania, zajęć pozalekcyjnych, sposobu prowadzenia lekcji przez poszczególnych nauczycieli itp.

Zaproponowane sposoby poznawania dziecka i jego środowiska wychowawczego, nie wyczerpują wszystkich dostępnych pedagogowi działań. Jest więc rzeczą ważną, aby po zastosowaniu tych sposobów umieć ocenić ich efektywność i stwierdzić czy są wystarczające. Okoliczność ta jest ważna ze względu na zróżnicowane osobowości dzieci i rodziców nie mieszczące się nawet w najbardziej rozbudowanych schematach postępowania wychowawczego. Wówczas pojawia się potrzeba działań zintegrowanych tzn. odwołania się lub konsultacji w poradni pedagogiczno-psychologicznej, ośrodkach terapii rodzinnej itp.

Integrację należy jednak pojmować szeroko nie tylko przez uwzględnienie instytucjonalnych form poradnictwa ale także np. w drodze konsultacji i pomocy rodziców innych dzieci. W ten sposób można wykorzystać doświadczenie zawodowe i wychowawcze danego środowiska społecznego.