104171

iWfflU DYOtttYINWO FOtMATli

.Mętom dymu nleclmj tię otoczę", jy T«]I|jaU(jMJą-l)i)'opiio»oii! po,,, ._;:V IHM tub połemHrr* I polem amurnai wyra^    l| j

kkmifmm iiTymcnwm wracam do po^^fot h „W«ttd»toki tnojłJ^l\ ll IW ..O ^Titidwii Ji! ty p A «xc n nurnilorcni. o wskazówkami Sjo» ¹ llj Bi wpoiuoiaw|#irff!0t^ dzida jako'^Vac^°.

rtattjwlte owdioijyTuiSoamc w tlc'h]J^^bi,ć SSnpTtfpyjw H JN

Tfeupil n wjpómnltiiicj książce zauważył, że ^ |₀

lilia, fldmnl mftłllttiAM imiankicL?..

ii

i

^aMery5ivcł«.

!5#K

HBHrCk Ja Iwwłln — Ifilr W oimIa *_ i

KM

■ttgOiŁrJajL

^przechodzi. _Cz I jWięjww u Uiiohi, ay lojuż ieDd$ja^ó|_na jv a

przykład t takim, cytowanym przez Trcugutta, fragmencie

Poibył y naprzód klinów i futorów.

Potem i konie wyprzedał z uprzężą -Nb ano wtenczas jeszcze w Polsce szorów, 0 które żony dziś mężów ciemiężą Myt aę potem swoich białozorów.

(133—37)

■SB spośród zacytowanych są bez wątpienia rezygnacją ukrytego a przedstawionym światem, słyszymy jego ję wtrąconą z okazji akcji, nawiasowy komentarz. Czy Am Badowski nie miał żony, ani luksusowe zachcianki opowiadanej nie mają",

itt, ». dl., I IM.

PARTNER DYSKURSU

XV

dwie le linie wierszowe można

A jakże często przerywają bieg fabuły    marginalne haki

na podkład 7w rop ..al myślwwUasrfut-jfrł). komwmijąęr

awanturniczc poczynania Beniowskiego.

ąj Toteż (nic m—na) po prostu    ■ *<%>***.

^liywkowanej" narracji IkbulaTriSn i. jako \ sumek tyg/nc*'

;S określanych ĘaBtedtJ Traktowany jako wyznacznik dygresyj-ysności subiiiłlrwign uiccia bywał bowiem przez poetę demoo-Oystrowany nic tylko wc wtrąceniach, lecz również tam. gdzie ' m^wl aię a przygodachpenwKwjHUMTTii. ybmaicwa. ŚubteF

^ lywinn przejawiał się. także maczeT^ ^chocby w jposohash ąj deFormacjiJświąia przedstawi iirgn rnriiyRającyeh się w wyob-, — bohatera* lyy -tłargai^ra? Na- przykład w groicilwc) scenie z pieśni 1: stary sługa przemienia się znienacka w wiedźmę

w Bentcncrkim żadnych-przypadkowości, zawaao ąą świetnie przemyślane

Dowolności Beniowskiego są wręcz przeciwieństwem wszystkiego, co by można nazwać automatyzmem zapisu czy też umyślnie niekontrolowanym strumieniem myśli i skojarzeń^M.

[Dygresje nonszalancko? przerywają opowieść, odbiegają na

pozór “Chaotycznie — Ód tematu, są — na pozór — jakoś upodrzędnione wobec fabuły. Czy rzeczywiście? Te>oąe przecież kończą, koronują każdą z pierwszych pięciu-picśai wu»iv_a dyg¹^-sja zamyka całość opublikowaną w 1841 r.

Partner dyskursu. W Beniowskim, który był apogenm-roman-tycznego indywidualizmu, rozpościera.^ ogromny dysnm<: mig. dzy zbiorowością i czytelnikami a poetą. Przekonanie o praywód-