104173

mm* woamwioo roi maii,¹

i    J"W ••“

r#f

PR, [(Lj»ł ii *iVv^flJ N

^EL**«**»!“'»“^'Kh I WEjSi— —»

fiSu» *^^rt>s3

’ Ctn* * *“ ^ ś“ i**J

tiwiinm wj j,ik wiek dojrzały, na młodzieńczy skłonny J

Ł i    przcnoszycych prosie vucrszc u-^ I

mnwh mucł i blasków. „Depóto miody, bawi, J rVxT/'iuJmii następuje odarcie poety z aureoli ®J

JTSTtcto kpotfi«*^8kn?^s,ę 1 Wy?^a!^lccil:

--B -^*=—" *U»

,«kraj Mnenj^Twypiia jt yojJpa»Uj)giQe^ -i ndniiittca ardwno na tle romantyczny koJ Zpoop, jik tak częstych» Bumńmm^ owtio». ■k UaMijgnu^kzepodnosan^npogj

te" 11115—16); to Mo fató

.y", f utoc itto sig do poety jlo włpólkreafdr A ą^Ml - wtaje po jego stronie ustawiony w sporze ze śwuien. .y«(iaa W tym konterfekcie nic ma juz oczywiście uJuch I iktnojojikie rozwalały swobodnie wzmagać lub skracać Htajjmpoeja aanonimowym czytelnikiem. Kształtuje g i ^ u Byrona, drwina, szyderstw B ustęp Ukuwenowy, czasem jatrycona tylko drobiu ■pjywwgyj ^liu‘ff na głupotę i złośliwość wszelkich jjfcfrdirii i osoby poctu pismaków, religianlów, oJcrop-H*.hab- Nazwiska adwersarzy Słowacki wymienia) uprosi p^y^Odfmjizysiynii aluzjami Polemiczne chwyty, jak*

teaaiitóem anachroniczność m®! HPOGMo czasów Sk>wackiegoprzes|ddv

Mo

W w srvi. Ir6nk7nV

XIX

obyczajowych, c/y upr/ed/cii iisobisiycl^ c^.wpaiiyc^nji.pBC* siur/alej poetyce I\*lillc',t koncepcji litoruckich.

ItoiAlworsar/i w polemicznym konterfekcie z reguły ita upi on/c/c lilu, sclreńiii ty/acji, Ale współtworzy on - podobnie jak przyjaźnie traktowany słuchacz tak bardzo istotne wjjó-gnacie dygresyjnym hisioryczoolilctaclut tło i^łlcmilc^ Michał GiowIHskPrwracaFuwagę, ze

Istotę poematu dygresyjnego wyznaczało więc swoiste powiązanie i (leni, tu którym powstał (Można by powiedzieć, k tło historycznoliterackie było tu nic tylko wyznacznikiem genezy gatunku, ile jego untktury j w stopniu wyższym niż w jakimkolwiek innym przypadku. i ' p_l;ⁱi\;( fal Mwtt Kflto, ^Cw jóivWvj Wuw Polemiczoc dygresje raw«e odnoszą stę do NueUąnie^us-jfliijtiiiUSÓUTo też sprawia.że gat urycj^ ten w^jątkćwo ilciić nadaje juko materia dla kontynuatorów, by podjąć formę gaiunko-wą i-nmikw. trzeba by najpierw w równic gorące jak Słowacki konflikty wejść z własną epoką, we własnym czasie osadzone polemiki musiałyby stać się inspiracją dla dzieła, dla dygresji właśnie. Dlatego między ntnyim wszelkie utwory, których autorzy nawiązywali do fknwskiąo jako wzorca, były z góry skazane na artystyczne niepowodzenie (zob. na ten temat s. LXłV—LXViI)..—n. » Stył iwiczny. Ironiczny stył Benmskiąó wyrasta tjttido sokratycznej. Kpina, parodia, szyderstwo, dcmaskacja, paradoksy, Ustawiczna gr^z czytelnikiem, w efekcie której zaciera^iięj^ia |. między tym," co serio, a co nic serio. Dysków którym rajeT pewnika'okazują się banalne i anachroniczne, a racje ^kolejnych zdaniach podważane, podawane w wątpliwość. Objt^me fałszu, konwcncjonalnpści językaTp^Oegeja,

rozbijanie nawyków myślenia w celu dotarcia do prawdy'’.

-i—-i- •

" Michał Głowiński, fanka Tuwima a polska traifqa literacki Warszawa 1962, $. 206.

" Gizela Reichu Thonowa (Ironu Mima Słowackim w śtwefle babi aMyrM-aorbmaciych, Kuków 1933. s. 105) zwróciła uwagę na ■ dwojaką funkcję ironii w frnfowjkft: „Zwyffi gaf

......• .is.TTT

a

2*