132

C,«l-

M,

25—TPCL

= 1-

23182 — _dl.

ni

FP

25—-26,3— 140 m m cm

= 0,748.

Poprawka wyporności na odkształcenie kadłuba jest równa:

AD, =100— TPCf C, =100—-26.3— 0,12 m 0,748 = 2361. m    m cm

Drugie przybliżenie wyporności wynosi:

D₂ =D, + AD, + AD,+AD_f *18526t + 1171+ 221 + 2361 *189011.

Po uwzględnieniu innej gęstości wody za burtą niż w danych hydrostatycznych otrzymuje się ostateczną wyporność statku:

1,017 t/m 1,025 t/m

3

^ = 18 753 t.

D = D₂ • 18901 t

11.9. Metody określania masy ładunku

na podstawie wyznaczonej wyporności

Najczęściej celem wyznaczania wyporności statku jest określenie masy ładunku przyjętego na jednostkę lub z niej wyładowanego. Należy więc od wyznaczonej wyporności statku odjąć wszystkie masy składowe (prócz ładunku), tworzące masę całego obiektu:

M_t. = D - M_(> - M_s - M „ - M_l; - C - m_Ml -    - m_p„_iw.

gdzie: m ul - masa załogi statku, mhag - masa bagażu załogi, nipo* - masa prowiantu.

Masę pustego statku M<> odczytuje się z jego dokumentacji po zbudowaniu jednostki, poprzez wyznaczenie jej wyporności w maksymalnie pustym stanie określa się tę masę. Dokument z całej operacji to raport z pomiaru nośności. Nieuniknione w czasie eksploatacji statku zmiany jego masy wchodzą w skład stałej statkowej C. Z reguły części zapasowe wliczane są do masy pustego statku, natomiast elementy urządzeń, zużywane w trakcie eksploatacji i okresowo wymieniane, najczęściej należą do stałej statkowej. Informacje o tym.

132