20100331461

plazyczne , tworzy błonę ropnia i ropę. Błona ropnia zapobiega dalszemu rozprzestrzenianiu się zakażenia oraz wydziela do jamy składniki humoralne i komórkowe. Warstwę wewnętrzną błony nazywa się błoną ropotwórczą.

Ropień rozwija się przy ranach zakażonych i braku odpływu wysięku na skutek zaklejania się brzegów rany i na skutek przerzutu bakterii ropnych drogą hematogenną. Przyczyną powstawania ropni mogą też być ciała obce, które dostały się do tkanek.

Następuje uwypuklenie skóry intensywnie zaczerwienionej, która jest napięta i błyszcząca, a włos nastroszony mogący wypadać. W końcu skóra nad ropniem staje się cieńsza z żółtym czubkiem i niebiesko-czerwoną otoczką. W dalszym okresie w miejscu tym następuje pęknięcie i wylanie się ropy. Temperatura skóry jest podniesiona, a okolica bolesna Wyraźny staje się objaw chełbotanią ropnia. Wzrasta temperatura ciała i następuje pogorszenie objawów ogólnych, które powracają do normy po opróżnieniu ropnia.

Leczenie polega na nacięciu i drenażu, a jeżeli zachodzi taka potrzeba na usunięciu w całości wraz z torebką. Zawsze należy zrewidować jamę ropnia na obecność kieszeni, przetok i ciał obcych. Po zabiegu wskazane jest przepłukanie jamy ropnia środkami dezynfekcyjnymi (woda utleniona, nadmanganian potasu, riwanol itp.) Przy takim postępowaniu jama ropnia szybko wypełnia się ziarniną.

Rozróżnia się następujące rodzaje ropni:

-ropień zimny przebiega bez wyraźnych objawów zapalnych , a jego gruba torebka nie ulega rozpadowi.

-ropień aseptyczny to rozpad tkanek spowodowany drażniącym działaniem leków.

-ropień swoisty powstający w przebiegu zakażeń swoistych np. gruźlica, promienicą nosacizna itp.

4.    Ropniak ( empyemia)

Jest to nagromadzenie ropy w naturalnych jamach - w zatokach, stawach, worku powietrznym konia. Powstają w przebiegu ropnego zapalenia błon surowiczych lub śluzowych wyścielających naturalne jamy ciała. Odprowadzenie ropy na zewnątrz jest niemożliwe, ulega ona częściowej resorpcji. Czasami na skutek rozpadu tkanek może dojść do otwarcia się ropniaka na zewnątrz. Przy ropniaku mającym ujście na zewnątrz należy go udrożnić lub operacyjnie odprowadzić wysięk ropny ( punkcją trepanacja, otwarcie, sączkowanie )

5.    Ropne zapalenie mięśni (myositis purulenta )

Najczęściej przebiega jako ropne zapalenie śródmiąższowe, rzadziej surowicze, surowiczo-włóknikowe, i miąższowo-zwyrodniające. Proces obejmuje tk. mięśniową śródmiąższową międzymięśniową i podporową. Jest następstwem zakażenia z zewnątrz mieszaniną bakterii ropnych a czasami także gnilnych (rany, injekcje) Może powstać też po przejściu zapalenia okolicznych tkanek (ropowica, ropień)

Objawy to znaczny, bolesny obrzęk o twardej konsystencji, bolesność oraz zaburzenia czynności mięśni. Poniżej chorego mięśnia może pojawić się obrzęk opadowy o konsystencji ciastowatej, niebolesny, niegorący. Następstwem jest ropno-martwiczy rozpad mięśnia, czasem całej grupy mięśni. Obumarłą tkankę mięśniową , po demarkacji, zastępuje tkanka ziarninową w końcu tkanka bliznowatą w efekcie czego dochodzi do skurczenią a tym samym zaburzenia czynności mięśnia.

W leczeniu należy postępować zgodnie z zasadami obowiązującymi przy ropniu lub ropowicy. Po głębokim nacięciu należy umożliwić odpływ wysięku i demarkację martwych części tkanek. Cięcie należy przeprowadzić wzdłuż włókien mięśniowych pamiętając o unerwieniu.