22 (17)

IS6 *'«*>/•* t (V!)

Do jakiej jednał zasady i do jakiej przyczyny sprowadza tię przypadek? Cxy do materii, czy do przyczyny celowej, czy do przyczyny cprawczej? Należy to zbadać.

4. Byt jako fronda

Zostawmy byt akcydcn toiny; jut wystarczająco określi* Iłśmy jego naturę. Skoro byt jako prawda, a nic-byt jako fałsz polegają na 'łączeniu (cuv9coi<) i na rozdzielaniu (ourJpcoię) ^M, a w całości na podziale zdali sprzecznych na prawdę i fałsz — prawda jest stwierdzeniem połączenia podmiotu i orzeczenia, a zaprzeczeniem ich rozdziału; łałsz natomiast jest przeciwieństwem tego stwierdzenia i tego zaprzeczenia. Innym problemem jest, jak to się dzieje, te myślimy o rzeczach połączonych i rozdzielonych; „połączenie” I „rozdzielenie” rozumiem tak, te myślę o rzeczach w toki sposób, it myśli nic tworzą zwyczajnego następstwa, lecz stają się jednością: bo fałsz i prawda nie znajdują się w rzeczach, tak jakby dobre rzeczy były prawdziwe, a złe fałszywe, lecz w myśli: a w przypadku pojęć prostych (tA AnX5) oraz istot prawda i fałsz nie istnieją nawet w myśli. Wobec tego to, co należy wiedzieć o bycie i nic-bycie jako prawdzie i fałszu, powinno być zbadane później. Skoro jednak łączenie i rozdzielanie są w naszym myśleniu a nie w rzeczach i byt w tym znaczeniu różni się od bytu rzeczy w znaczeniu właściwym (bo tym, co myśl łączy bądź dzieli, jest albo istota rzeczy, albo pewna jakość, albo pewna ilość, albo co innego), możemy pominąć byt aJccydcntainy oraz byt jako prawdę. Przyczyna bytu akcycfeńbtlnćgo jest bowiem nieokreślona, a przyczyna bytu jako prawdy jest tylko jakimś stanem naszego umysłu (Suwofaę t» rcaOoę); przy czym jeden

i drugi zakładają inny rodzaj bytu (H tanb y*'«0 i me zdradzają istnienia jakięji obiektyvmej jego natury. Pozostawmy więc na boku to zagadnienie, a zajmijmy się zbadaniem przyczyn i zasad bytu jako takiego. <Z ^,tK°» Icołmy ustalili na temat rófcnych znaczeń terminów, wynika jasno, te „byt" jest wieloznaczny.)