267 tif

7.1. RODZAJE UZIEMIEŃ I PODSTAWOWE WYMAGANIA

= U.

im

+ TU

(7.3)

gdzie: <p_Ml —potencjał na powierzchni gruntu w punkcie M oddalonym o 1 m od konstrukcji; R_cm — rezystancja ciała człowieka na drodze rażenia; przyjmuje się zazwyczaj R_cm — 1000 Q; R_p — rezystancja przejścia prądu od stóp człowieka do ziemi, będąca sumą rezystancji obuwia oraz rezystancji stanowiska.

Zależności (7.2) i (7.3) mogą być napisane w postaci

Vd =	(7.4)
Urd = a„adus	(7.5)
lub
(1. II ft a.	(7.6)
w których
„ _t 1 Otj = ■	(7.7)
Uz 1000 OL = -	(7.8)
^r 1000+1,5 = «Aś	(7.9)
przy czym: gp — rezystywność wierzchniej warstwy gruntu, w Om; ocd

— współczynnik dotykowy charakteryzujący rozkład potencjału na powierzchni ziemi, którego wartość zależy głównie od zagęszczenia elementów układu uziomowego; a_r — współczynnik uwzględniający spadek napięcia na rezystancji stanowiska.

O skutkach porażenia decyduje wartość prądu rażeniowego, mimo to w technice ochrony przeciwporażeniowej w większości krajów przyjęto posługiwać się granicznymi dopuszczalnymi wartościami napięć raźeniowych dotykowych, będących iloczynem granicznego dopuszczalnego prądu rażenia i modelowej rezystancji ciała człowieka na drodze rażenia.

Opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 81 z 1990-11-26 rozporządzenie Ministra Przemysłu w sprawie warunków jakim powinny odpowiadać urządzenia elektroenergetyczne w zakresie ochrony przeciwporażeniowej zmieniło w istotny sposób dotychczasowe wymagania przepisów [55] obowiązujące od blisko 25 lat. Najbardziej istotne zmiany to:

—    wprowadzenie dwóch różnych stopni ochrony w zależności od miejsca występowania zagrożenia porażeniowego,

—    wprowadzenię innych niż dotychczas granicznych wartości dopuszczalnych napięć rażenioWych dotykowych,

—    rezygnacja z wymogu dotyczącego największych dopuszczalnych rezystancji (impedancji) uziemienia uziomów.

267