297 tif

7,6. METODY BADANIA UKŁADÓW UZIOMOWYCH STACJI

ograniczenia techniczne związane z koniecznością dokonywania zwarć w pracującym systemie.

Można więc uznać, że opisana metoda małoprądowa spełnia sformułowania przepisów o dopuszczalności wykonywania pomiarów napięć raże-niowych innymi metodami, pod warunkiem zapewnienia nie mniejszej dokładności wyników pomiarów. Metoda małoprądowa może być zatem stosowana w badaniach układów uziomowych stacji elektroenergetycznych, bez ograniczeń co do wartości napięć znamionowych i to zarówno w badaniach eksploatacyjnych, jak również i odbiorczych.

Przepisy dopuszczają także dokonanie oceny skuteczności ochrony przeciwporażeniowej stacji przez:

—    wyznaczenie przewidywanych napięć rażeniowych na podstawie rezystancji uziemienia zmierzonej miernikiem uziemień, przewidywanego prądu jednofazowego zwarcia doziemnego i określonego w projekcie największego stosunku rażeniowego i napięcia uziom owego (współczynników x_rd i a_d).

—    wyznaczenie przewidywanego napięcia uziomowego na podstawie rezystancji uziemienia zmierzonej miernikiem uziemień i przewidywanego prądu jednofazowego zwarcia doziemnego, jeżeli uziom znajduje się na terenie, na którym są zainstalowane urządzenia elektroenergetyczne bez stałej obsługi.

Podane powyżej sposoby oceny skuteczności uziemień ochronnych stacji umożliwiają jedynie oszacowanie spodziewanego zagrożenia porażeniowego. Co do dokładności oceny nie mogą one być porównywane z innymi metodami badań: z metodą zwarciową czy małoprądową.

Opublikowane w Dzienniku Ustaw Nr 81 z dnia 1990-11-26 „Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać urządzenia elektroenergetyczne w zakresie ochrony przeciwporażeniowej” wywołują rozczarowanie, że po wielu latach dyskusji i przygotowań powstał dokument budzący tak liczne wątpliwości. W odniesieniu do urządzeń o napięciu znamionowym wyższym niż 1 kV dotyczy to głównie przyjętych stopni ochrony przeciwporażeniowej dodatkowej oraz najwyższych dopuszczalnych wartości napięć rażeniowych dotykowych i ich zależności od czasu trwania rażenia. Ustalone tam kryteria oceny środków ochrony przeciwporażeniowej różnią się w istotny sposób od ustaleń przyjętych w innych, najbardziej uprzemysłowionych krajach.

W odniesieniu do urządzeń o napięciu 1 kV nie uwzględniono faktu, że była już przygotowana norma PN-91-93/E-05009 Instalacje elektryczne w obiektach budowlanych, z bardzo obszerną częścią dotyczącą ochrony przeciwporażeniowej. Norma ta to dosłowne tłumaczenie publikacji łEC, mających charakter normy międzynarodowej (IEC Standard). Niektóre wymagania w zakresie ochrony przeciwporażeniowej, sformułowane w przepisach i normie, są sprzeczne.

Dlatego też jest ‘mało prawdopodobne, aby wprowadzone obecnie przepisy w zakresie ochrony przeciwporażeniowej, w podanej postaci, mogły obowiązywać dostatecznie długo. Trwają prace nad zmianą przepisów.