2

22

a)    gdy natężenie przepływu wody w szklanej rurze jest dostatecznie małe. to struga zabarwionej cieczy przepływa prostoliniowo i nie miesza się z wodą, czyniąc wrażenie "nieruchomej’ (ry s. 1.2 a),

b)    gdy natężenie przepływu wody w szklanej rurze jest dostatecznie duże. to struga zabarwionej cieczy zaczyna falować w czasie przepływu, jednakże nie miesza się z wodą, gdyż granica: ciecz zabarwiona - woda jest widoczna w wyraźny sposób (rys. 1.2 b).

c)    gdy natężenie przepły wu ulegnie dalszemu wzrostow i do dostatecznej wartości, to tuz za wylotem z rurki, struga zabarwionej cieczy podlega mieszaniu się z wodą w sposób chaotyczny (rys. 1.2 c).

Rys. 1.1. Idea eksperymentu Reynoldsa: 1 - zbiornik z wodą. 2 - zbiornik z zabarwioną cieczą, 3 - szklana rura, 4 - rurka z zabarwioną cieczą, 5 - zawór do regulacji natężenia przepływu wody. 6 - zawór do regulacji natężenia przepływu zabarwionej cieczy

W oparciu o wnioski z badań eksperymentalnych Reynolds dokonał podziału ruchu płynu na:

a)    przepływ laminamy, zwany statecznym lub uporządkowanym,

b)    przepły w' turbulentny. zwany burzliwym lub nieuporządkowanym,

c)    przepływ' przejściowy.