5 (162)

221

w starej literaturze. Ferroelektryki polikrystaliczne są najczęściej ceramikami. Typowymi ferroelektrykami z tej grupy są tytaniany niektórych metali. Największe znaczenie w praktyce znalazł tytanian baru (Ba0*Ti0₂). Największa wartość jego przenikalności elektrycznej występująca nieco poniżej 120 °C (jego temperatura Curie) wynosi ok. 8000.

Ferroelektryki, w zależności od tego jakie ich własności są wykorzystywane (duża e_w, 8^(2), e_w(£)), znajdują zastosowania w małych kondensatorach o dużych pojemnościach, termometrach pojemnościowych, stabilizatorach napięcia i prądu, miernikach natężenia pola elektrycznego, urządzeniach specjalnych w technice impulsowej itp.

W tablicy 4.31-1 zestawiono analogiczne zjawiska występujące w ferromagnety-kach i ferroelektrykach.

Tabl i ca 4.31-1

Analogie między ferromagnetykami i ferroelektrykami

Ferromagnetyki	Ferroelektryki
—    domeny magnetyczne —    temperatura Curie —    duża przenikalność magnetyczna —    zależność pw(£f) —    histereza magnetyczna —    magnetostrykcja —    antyferromagnetyki —    ferrimagnetyki ~ magnesy trwałe	—    domeny elektryczne —    temperatura Curie —    duża przenikalność elektryczna —    zależność tw(E) histereza elektryczna —    elektrostrykcja —    antyferroelektryki —    ferrielektryki —    elektrety

4.32. Elektrety są to specjalnego typu dielektryki, zachowujące przez długi czas stan naelektryzowania i wytwarzające pole elektryczne w otaczającej je przestrzeni. Są one w tym sensie elektrostatycznymi odpowiednikami magnesów trwałych. Elektrety wykonuje się z dielektryków organicznych (wosk kamauba, wosk pszczeli, parafina, naftalen, cerezyna, niektóre tworzywa sztuczne jak ebonit, nylon) i nieorganicznych (siarka, selen, miki, tytaniany metali alkalicznych, steatyt, szkło borowe itd.).

Termoelektrety uzyskuje się przez polaryzowanie dielektryków w silnym zewnętrznym polu elektrycznym i w podwyższonej temperaturze. W stopionym lub tylko zmiękczonym dielektryku ułatwiony jest obrót dipoli molekularnych. Przez schłodzenie i zestalenie dielektryka następuje „zamrożenie” uporządkowania dipoli elektrycznych.

Przez naświetlanie dielektryka umieszczonego w silnym polu elektrycznym światłem widzialnym, promieniowaniem nadfiołkowym lub rentgenowskim uzyskuje się fotoelektrety, a przez naświetlanie promieniowaniem jonizującym — radioelektrety.