694

43

LINIE KABLOWE

43.1.    Zasady budowy linii kablowych

43.1.1.    Ogólne przepisy budowy

Przy wyborze trasy kabli należy uwzględnić następujące zalecenia:

1.    Trasa kabli powinna przebiegać wzdłuż istniejących lub projektowanych ciągów liniowych (ulic, dróg, rowów, skarp, rzek ilp.) lub przez trawniki w pasach przeznaczonych do tych celów.

2.    Należy unikać terenów zalewowych, mogących ulegać podmywaniu, narażonych na wstrząsy, przesunięcia gruntu, szkodliwe wpływy chemiczne oraz miejsc nieosłoniętych od działania promieni słonecznych.

3.    Prowadzenie kabli przez pomieszczenia i strefy zagrożone wybuchem lub pożarem ograniczyć do kabli zasilających zainstalowane tam urządzenia: w wymienionych pomieszczeniach i strefach nie należy jednak instalować muf.

4.    Liczbę skrzyżowań i zbliżeń należy ograniczyć do minimum; dotyczy to przede wszystkim rurociągów cieplnych, gdyż wzrost temperatury w otoczeniu kabla pochodzący ze źródeł obcych nie może przekraczać 5⁼C.

5.    Trasa kabli i sposób ich ułożenia powinny być tak dobrane, aby kable nie były narażone na uszkodzenia mechaniczne i utrudnione oddawanie ciepła.

6.    Kable wzajemnie się rezerwujące zaleca się prowadzić innymi trasami.

7.    Należy unikać znacznych różnic poziomów terenu na trasie kabli, a zwłaszcza ich pionowego prowadzenia; zalecenie to odnosi się przede wszystkim do kabli olejowych.

W praktyce, na terenach zakładów przemysłowych, kable są prowadzone specjalnie wydzielonymi pasami. W pasach tych przebiegają wówczas najczęściej wszystkie rodzaje kabli: 110 kV, SN, nn, oświetleniowe, sygnalizacyjne i telekomunikacyjne. Zaleca się, aby kable grupowane były wg napięć i przeznaczenia w podanej wyżej kolejności. Możliwie największe oddalenie kabli sygnalizacyjnych i telekomunikacyjnych od kabli 110kV ogranicza wpływ szkodliwej i niebezpiecznego oddziaływania kabli 110 kV. Grupowanie kabli jest również celowe zc względów eksploatacyjnych (przejrzystość i uporządkowanie układu, łatwość napraw itp.). Wymagania dotyczące projektowania i budowy linii kablowych ujmuje norma PN-76/E-05125 [43.14].

Kable ułożone równolegle obok siebie nie powinny się stykać, z wyjątkiem

kabli:

—    sygnalizacyjnych;

—    sygnalizacyjnych z elektroenergetycznymi przyłączonymi do tego samego odbiornika;

—    elektroenergetycznych jednożyłowych stanowiących linię trójfazową;

—    elektroenergetycznych oświetleniowych;

—    elektroenergetycznych stanowiących linię wielotorową;

—    elektroenergetycznych do 1 kV, ułożonych w powietrzu, jeżeli tworzą jeden układ wielofazowy.

Wymagane odległości między kablami podano przy omawianiu poszczególnych sposobów prowadzenia kabli.

Nie należy stosować odgałęzień od linii kablowych na napięcia wyższe niż 1 kV.

W miejscach, w których mogą występować uszkodzenia mechaniczne kabli należy stosować osłony ochronne w postaci rur betonowych, kamionkowych, stalowych lub bloków, kanałów i tuneli. Szczególnie należy chronić kable:

—    ułożone w ziemi pod drogami, torami itp.;

—    ułożone na wysokości do 2 m od podłogi, w miejscach dostępnych dla osób nie należących do obsługi urządzeń elektrycznych;

—    ułożone na mostach, w miejscach przejść: przez szczeliny dylatacyjne, z konstrukcji stalowej na filary, na przyczółki mostowe lub do ziemi;

—    wprowadzane do budynków.

Minimalne promienie zginania R kabli w zależności od średnicy zewnętrznej d wynoszą:

—    dla kabli olejowych — R = 25d;

—    dla kabli jednożyłowych w powłoce ołowianej lub polwinilowej oraz wielożyłowych w powłoce aluminiowej o liczbie żyl nie przekraczającej czterech — R = 20rf;

—    kabli wielożyłowych w powłoce ołowianej i kabli wielożyłowych skręcanych z jednożyłowych — R = 15rf;

—    dla kabli o izolacji z tworzyw sztucznych nie wymienionych wyżej i kabli sygnalizacyjnych — R = IGrf.

Jeżeli różnica poziomów odcinka linii kablowej między mufami lub między mufą a głowicą przekracza 10 m, to należy stosować kable o izolicji nasyconej syciwem nie ściekającym lub o izolacji z tworzyw sztucznych. Kable o takiej izolacji należy również stosować jako zakończenia (nie krótsze niż 20 m) linii kablowych o napięciu 15-1-40 kV.

Zarówno kable, jak i ich trasa powinny być odpowiednio oznaczone — kable za pomocą opasek informacyjnych, a trasa za pomocą folii i słupków betonowych.

Zasady stosowania oznaczników kabla:

—    w ziemi: co 10 m oraz przy mufach i i innych punktach charakterystycznych (skrzyżowania, kanały itp,);

—    w powietrzu: przy głowicach i w miejscach umożliwiających łatwe rozróżnienie kabli;

—    w tunelach: co 20 m.

Zasady stosowania oznaczników' trasy:

—    w ziemi: folia — patrz p. 43.1.2;

—    na powierzchni: słupki z napisem K — co 100 m na odcinkach prostych oraz na załomach i skrzyżowaniach, a słupki z napisem M — nad mufami.

43.1.2. Układanie kabli w ziemi

Kable układa się w wykopie na jego dnie (jeżeli grunt jest piaszczysty) tub na podsypce piaskowej o grubości co najmniej 10 cm. Po ułożeniu kable przysypuje się warstwą piasku o grubości 10 cm oraz warstwą ziemi o grubości 15 cm. Następnie, w celu oznaczenia trasy, przykrywa się kabel na całej długości folią z tworzywa sztucz-