A 4

94 Anatomia PC

94 Anatomia PC

Magictrafc) zewnętrzna

Rysunek 1.25.

System

multtprocesorowy wyposarzony w procesory z własną pamięcią podręczną drugiego poziomu

Optymalne wykorzystanie przyspieszających funkcji pamięci pośredniej wymaga zwykle działań wielopoziomowych - pierwszy bulor jest bardzo szybki i stosunkowo mały, a drugi stopień pośredni już większy lecz nieco wolniejszy Rozwiązanie takie godzi interesy ekonomiczne /. paiamelrami technicznymi szybkie pamięci SRAM są niesłychanie drogie i zużywają w stosunku do tanich DRAM niewspółmiernie więcej energii. Bufor pierwszego poziomu (L-l Cache) o rozmiarze kilku do kilkunastu kilobajtów osadzany jest wprost na krzemowej strukturze scalonej procesora i pracuje synchronicznie z nim Architektura i lokalizacja podręcznej pamięci buforowej stopnia drugiego (L-2 Cache) zależna jest od typu procesora, przy czym wyróżnić można trzy sposoby podejścia:

•    L-2 stanowi odrębną strukturę krzemową zamykniętą we wspólnej obudowie z procesorem. Połączenia są krótkie co pozwała na taktowanie synchroniczne. Typowym przedstawicielem architektury tego typu jest procesor Pentium-Pro.

•    Bufor drugiego poziomu zbudowany jest z niezależnych układów scalonych lezących w bliskim sąsiedztwie CPU ale na tyle daleko, źe dostęp przebiega z połową częstotliwości taktowania procesora. Takie rozwiązanie w stylu hybrydowym zastosowano w modelu Pentium-II

•    Pamięć L-2 umieszcza się w pobliżu pamięci operacyjnej na płycie głównej komputera, w ot oczu i u innych układów scalonych. Cierpi na tym czas dostępu a zyskuje ekonomika. Rozwiązanie to jest najpowszechniej spotykane i towarzyszy w' chwili obecnej większości zastosowań procesorów' klasy Pentium w komputerach PC. Nawet proste systemy multiproccsorowc (zwykle nic więcej niż dwa Pentium) dzielą między sobą jeden wspólny Cache poziomu drugiego.