CCF20110418005

2.    Wyznaczanie optymalnej długości fali promieniowania wzbudzającego i emitowanego

•    Z roztworu podstawowego fluoresceiny o stężeniu 100 ng/ml przygotować roztwór roboczy o stężeniu 50 ng/ml (odmierzyć 2,5 ml roztworu fluoresceiny o stężeniu 100 ng/ml i uzupełnić do 5 ml wodą destylowaną)

•    Do kuwety kwarcowej odmierzyć ok. 1 ml roztworu roboczego fluoresceiny

•    Zarejestrować widmo wzbudzenia w zakresie długości fali światła wzbudzającego 200 -900 nm (przy długości fali światła emitowanego 511 nm); zanotować długość fali k_EX, przy której obserwuje się maksimum natężenia światła emitowanego

. Zarejestrować widmo fluorescencji (emisji) w zakresie długości fali światła emitowanego 200 - 900 nm (przy optymalnej długości fali światła pobudzającego k_EX); zanotować długość fali k_EM, przy której obserwuje się maksimum natężenia światła emitowanego

. Zarejestrować analogiczne widma roztworu ślepej próby (woda destylowana)

3.    Sporządzenie wykresu kalibracyjnego

•    Do ponumerowanych probówek odmierzyć kolejno 0; 0,5; 1,0; 1,5; 2 i 2,5 ml roztworu podstawowego fluoresceiny o stężeniu 100 ng/ml i uzupełnić do 5 ml wodą destylowaną. W ten sposób otrzymuje się roztwory wzorcowe fluoresceiny o stężeniu odpowiednio 0; 10; 20; 30; 40 i 50 ng/ml

•    Dla optymalnych wartości k_EX i k_EM (wyznaczonych w poprzednim punkcie ćwiczenia) zmierzyć natężenie fluorescencji roztworów wzorcowych fluoresceiny

UWAGA: próbek po pomiarze nie wolno wylewać do zlewu

•    Wyniki zestawić w tabeli:

L.p.	Stężenie wzorca C [ng/ml]	Natężenie fluorescencji If
1.
2.
3.
4.
5.
6.

4. Oznaczanie stężenia fluoresceiny w roztworze badanym

• Dla optymalnych wartości    i k_EM zmierzyć natężenie fluorescencji roztworu

fluoresceiny o nieznanym stężeniu