CCF20150312004 (2)

t

STRATEGIE TERAPII GENOWEJ

1. Komplementocio defektu genetycznego

polega na łagodzeniu skutków biologicznych defektu genetycznego przez wprowadzenie prawidłowego genu (nie usuwa defektu).

Przykład: mutacja punktowa w ORF genu p-globiny prowadzi do anemii sierpowatei (zamiana 1 aminokwasu - tetramery a i p-globiny tworzą strąty); wprowadzenie prawidłowego genu p-globiny do komórek macierzystych erytrocytów —* wytwarzanie normalnych erytrocytów

Powodzenie komplementacji zależy od wielu czynników:

1. dostarczenie genu do określonych komórek

•    np. w leczeniu mukowiscydozy - do komórek nabłonka oddechowego, w nowotworach - do guza ale też do węzłów chłonnych, limfocytów, komórek dendrytycznych

•    gdy suplementacji ulega białko surowicy - dowolna komórka (np. mięśniowa, skóry) może produkować aktywne białko wydzielane do krwiobiegu, np. czynniki krzepnięcia w leczeniu hemofilii

2 przygotowanie konstruktu genowego o dużej i trwałej aktywności (dobór odpowiedniego promotora)

3. wybór komórek o długim czasie życia

2. Hamowanie ekspresji genu przez:

1.    oligonukleotydy antysensowne (ASO) - oligonukleotydy liczące około 20 nukleotydów, których sekwencja jest komplementarna do mRNAIub DNA wyciszanego genu; wyciszanie przez:

•    degradację m RN A (aktywacja RNAzyH)

•    steryczną przeszkodę dla aparatu translacyjnego

•    mechanizm epigenetyczny

2.    rvbozvmv - krótkie cząsteczki RNA o właściwościach nukleolitycznych, które wiążą się do określonego fragmentu mRNA i przecinają wiązanie fosfodwuestrowe w specyficzych miejscach