grafika wyk0021

Metoda bilansu promieniowania (radiosity method 1984)

Kolejne fazy metody:

A.    Obliczenia geometryczne - pochłaniają ok. 90% czasu symulacji

1.    Dyskretyzacja powierzchni obiektów znajdujących się w scenie. Zwiększenie stopnia dyskretyzacji powoduje wzrost ilości obliczeń, ale jednocześnie zwiększenie dokładności symulacji

2.    Wyznaczenie współczynników sprzężenia między wszystkimi powierzchniami elementarnymi

B.    Definicja bilansu promieniowania dla każdej powierzchni elementarnej

gdzie:

Bi - promienność /-tej powierzchni elementarnej Ej - natężenie światła emitowanego przez i-tą powierzchnię pi- współczynnik odbicia światła /'-tej powierzchni Hj- natężenie napromienienia /'-tej powierzchni przez wszystkie pozostałe powierzchnie elementarne

H =YF.-B

¹    U J

j

gdzie:

Fjj- współczynnik sprzężenia między powierzchniami

Do wyznaczenia Hj konieczne jest wyznaczenie promienności B_; wszystkich powierzchni elementarnych, co sprowadza się do rozwiązania układu równań liniowych o postaci (1). Liczba równań jest proporcjonalna do liczby powierzchni elementarnych.

C. Generacja wyników symulacji

Właściwości metody:

1.    Niezależność od położenia obserwatora. Rozdzielone czasochłonne fazy symulacji propagacji światła od fazy generacji obrazu. Umożliwia to wielokrotne powtarzanie generacji obrazu dla dowolnego położenia obserwatora na podstawie jednokrotnej symulacji propagacji światła

2.    Dokładnie symuluje odbicia rozproszone, słabe uwzględnienie zjawisk związanych z odbiciem kierunkowym.