IMGB19

w fazie (N NO', P K Mg Ce tworze* i NH^ł4) nia pierwszych zawiązków 1.69    0.23 10.18 0.59 0.92

w fazie dojrzewania pierwszych

owoców 1,16    0,10 7.44 0.45 5.03

Melon jest bardzo wrażliwy na niedobór składników pokarmowych w podłożu lub niewłaściwe ich proporcje. Dotyczy to również mikroelementów. Wykazano, ze w podłożu o małej zawartości mikroelementów, w którym możliwy był normalny wzrost i rozwój pomidora, fasoli i sałaty, u melona obserwowano niedorozwój roślin (Zuang 1972).

W celu zaspokojenia wysokich wymagań pokarmowych melona i nie mniej wysokich wymagań co do właściwości fizycznych podłoża w uprawie pod osłonami stosuje się przeważnie ziemie bogate w substancję organiczną. Przy uprawie bezpośrednio w gruncie szkłami lub tunelu foliowym do nawożenia organicznego należy użyć dobrze rozłożonego obornika w dawce 500 kg na 100 m¹. Na glebach ciężkich wskazane jest zastosowanie materiałów rozluźniających glebę, np. kory sosnowej lub kompostu korowego w ilości 3—5 m³ na 100 m². Do podstawowego nawożenia mineralnego można stosować 10—15 kg Azofoski lub MIS-3 na 100 m². Wielkość dawek nawozów mineralnych lepiej jest ustalać na podstawie analizy chemicznej gleby. Dotychczasowe badania krajowe wskazują, ze standardowe zawartości podstawowych składników pokarmowych w ziemiach i podłożach organicznych zalecane dla ogórka odpowiadają również melonowi (Sady 1979. Wąsik 1983).

W przypadku gleb słabych, a także w uprawie na podkładach grzejących lub w inspektach albo na stołach wskazane jest sporządzenie podłoża. Odpowiednim podłożem dla melona są substraty z torfu wysokiego lub z kompostu korowego albo też substraty torfowe z dodatkiem koty sosnowej, świerkowej, trocin czy węgla brunatnego w ilości do 50% objętości (Sady 1979. Wąsik 1983). Sposób przygotowania substratów dla melona jest taki sam jak dla

ogórka. Do uprawy melona mogą ^ wykorzystane ziemie pomocnicze (darni,, * inspektowa lub ich mieszaniny). Melon znosi ziem obficie nawożonych obornifciⁿⁱⁱ dlatego nie jest odpowiednia większość >i przygotowanych dla ogórka, zawierający⁶'!’ zbyt dużo ziemi gnojowej. Melonowi!? powiada lekko kwaśny lub obojętny o*?"' podłoża (pH 6,0—7.2). nie znosi jednali?! świeżo wapnowanych

Nawożenie poglówne melona winno tw prowadzone na podstawie analizy chenifo nej podłoża wykonywanej co 3—4 tygodni. Wskazane jest nawożenie niewielkimi djJ kami (średnio raz w tygodniu) przez m lewanie roztworem o stężeniu 0,5—1 zawierającym NPK we właściwych proporc jach. W okresie kwitnienia i zawiązyy^j owoców częstotliwość nawożenia zwiększyć. Dobre wyniki daje okresowe ru. wożenie przefermentowanym krowiertcm lub pomiotem ptasim rozcieńczonymi woda w stosunku 1:10.

8.2.6. Odmiany

Melon (Cucumis melo L.) należy do rodziny dyniowatych (Cucurbitaceae) i dzieli się według Naudina na sześć odmian botanicznych. Filow (1959) dzieli gatunek Cucumii melo na sześć podgatunków, a te z kolei na wiele odmian botanicznych. Rozbieżności | w wyodrębnieniu z tego gatunku ściśle określonych mniejszych jednostek systemalycz-nych wynikają z obcopylności melonów, co sprawia, że krzyżują się one bardzo łatwo między sobą. tworząc różne formy pośrednie Uprawiane u nas odmiany melona dzieli tą według kształtu f budowy owoców (Dobrakowska-Kopecka 1979). Uwzględniając ten podział wyodrębnia się trzy grupy odmian: kantalupy. melony siatkowe i melony gładkie.

• Kantalupy (Cucumis melo var. cantalupt-nsis N.) mają owoce kuliste lub spłaszczone, rzadko wydłużone, silnie żebrowane. Skórka owocu jest twarda, często pokryta brodaw-kami. Miąższ ma zazwyczaj zabarwienie cza-rwonopomarańczowe, rzadziej żółte, zielone lub białe i odznacza się silnym zapachem Owoce kantalupów przechowują się po zbiorze bardzo krótko, źle znoszą transport i łatwo gniją.

się czasem w uprawie amatorskiej. Są to: Ananasówka lub polska odmiana Dębówke Puławska. W wielu krajach o dużej produkcji melona uprawia się coraz częściej odmiany heterozyjne. Przy wprowadzaniu do uprawy tych odmian zwraca się uwagę, aby wyższej plennoSci i lepszej jakości owoców towarzyszyła większa odporność na choroby, zwłaszcza na mączniaka i Fusanum onysporum f. melonit.

yy Polsce spotyka się w uprawie kantalup y3„tais kantalup Karmelicki (Cantaloup d₀s Carmes) i kantalup Preskot Paryski ^[„tjloup Prescott fond blanc de Paris).

I p₀ grupy melonów siatkowych (Cucumis var. reliculatus N.) należą odmiany | rtjnym kształcie owoców, których skórka *wa jest korkowatą siatką. Miąższ jast j"yysty i ma słabszy zapach w porównaniu untalupami. Jego zabarwienie jest poma-Liiczows w różnych odcieniach, żółtawe lub pjlonkawe. W porównaniu do kantalupów ^ony siatkowane są wytrzymalsze na krótkotrwałe przechowywanie po zbiorze i na Biniport. Do tej grupy należy niemiecka odmiana rozpowszechniona w Poznartskiem _ Berliński Siatkowany (Berliner Netz).

W Bułgarii powszechnie uprawiana jest odmiana Persijski S (rys. 8.4). Próby uprawy tej odmiany w Polsce wypadły pozytywnie (Sady 1976. Sady i in. 1982).

• Melony gładkie (Cucumis melo var. indora N.) mają owoce mniej lub bardziej wydłużona, o gładkiej powierzchni bez żeber, bruzd. Mtiu czy brodawek. Miąższ ma różne oddania barwy żółtej (aż do pomarańczowej)! lub zielonej (do białej). Jego smak jest mdły. a aromat słaby. Odmiany z tej grupy spotyka

Długość okresu wegetacji melona jest cechą odmianową. Na ogół wynosi ona 100—130 dni. ale może się zmieniać w zależności od warunków termicznych i świetlnych.

8.2.7. Produkcja rozsady

Młode siewki mają wysokie wymagania dotyczące warunków środowiska. Dlatego, aby zapewnić im optymalne warunki wzrostu, rozsadę najlepiej produkować w szklarni nawet przy późnych siewach. Udanie się upra-

Owocującc rośliny melona odmiany Persijski