IMGi91

ba «^dU im to. cmy gd«l«i _fMn Je<v lub Jest o _CO# opcsrzy. <noM w »™o#gJ n^mci posiM l H«f się 2ibdłem

*- "blf# ^ccpo. br«ffninlczne||o »n-Ntrwymown^ rę bowiem    wy.

wo#u|c we mmc nicze; daiefcte wnoine ogniafco paseu-*«? **“ widok fiMqtwie<d«one«o nieba, ćwierkanie Oftnlcjn. Nwkirjin tnik-rci wiers2czŁ gdy wiatr je-■hrnny Już gna zimowe rbmury nad opustoszałymi po-kami. ni* majc*iat>v/ny fmiMN organbw f nieraz po-n^wnoję się w myfll * trtorem Kraaausem. o którym powiidinn. <r zapłonił raki m uczuciem do obłaskawionej w fego sadzawce mureny, nieczułej, niemej ryby

o czerwonych oczach. 12 mdwHo o rym o ale miasto, a kiedy pewnego <łnra w senacie Domkjusz. chcąc a nie-|*o ziobłłf na poły obłąkanego, zarzucił mu. ze opłakiwał Jmieró tej ryby. Knusus tale mu odparł: .Zrobiłem więc po hnierd mojej ryby to, czego nie zrobllel po Śmierci rwnjej pierwszej ani drugiej zony"

Nie wiem. doprawdy, ller razy myślę o rym Krassu-ałe I jego murenie jako o moim sobowtórze, którego podobizna pada na mnie z oechłani wieków, f to nie ze względu na owt| odpowiedź udzielony Oomlcjuszowi. Odpowiedź, kończąc całą sprawę dowcipnym powiedzeniem, zjednała mu żartownisiów Mnie jednak wznieca ponad wszystko sam fakt. który w niczym by się nie zfziicnił, gdyby Oomicjusc pod wpływem szczerego żalu opłakiwał swoje żony krwawymi Izami. Nawet wtedy siałby przed nim ów Krassus opłakujący swoją murenę.

I o owej postaci. Juórej Śmieszność i nikczemnoóć tak wyraźnie rzucały się w oczy w owym panującym nad światem i o najważniejszych jego sprawach radzącym senacie, o tej właśnie postaci z jakiej! niepojętej przy-czr—y tnusisłrm myóleć w sposób, który wydaje mi się napupdnlei niedorzeczny, gdy tylko usiłuję te myśli wy-razić słowami.

Obrać owego Knwuu nieru nocą pojawia się w moim mózgu niczym drzazga, wokół które) wszystko ropieje. Wny się i pulsuje; Wtedy wydaje mi się, te urn cały kipię, pokrywam się pęcherzykami, gotuję się ł iskrzę. A wszystko to tylko cozgorączkwana myfl. ale myśl. która posługuje się materiałem bardziej bezpośrednim, płynniejszym I żarliwszym niż słowa. Sę io także wiry, ałe takie, co, inaczej niż wiry słów. nie wciągają w bezdenną otchłań, lecz jak gdyby we mnie samego I w najgłębsze łono spokoju.

Opisując tak obszernie ów niepojęty stan. który zwykle ukrywam, znużyłem cię, rad) przyjacielu, doprawdy ponad miarę.

Byłeś wielce łaskawy, wyrażając mi swoje niezadowolenie, Ze jut nie dochodzi cię żadna moja książka, która mogłaby d .wynagrodzić brak mojego towarzystwa'. W owej chwili poczułem z całą pewnością t nie bez żalu. Ze również w roku przyszłym, a takie w następnych i wszystkich pozostałych latach mojego Żyda nic napiszę więcej ani jednej książki ani po angielsku, ani po ładnie, a to tylko ze względu na tę tak mnie dręczącą dztwaczność. której umieszczenie w miejscu właściwym na harmonijnie rozpościerającym się przed tobą obszarze zjawisk materialnych i duchowych pozostawiam twojemu nieskończenie od mojego wyższemu umysłowi. Otóż język, w którym dane by mi było nie tylko pisać, ale też myśleć, to nie łacina czy angielski, nie włoski czy hiszpański, lecz język, którego ani jedno słowo nie jest jol znane, a którym przemawiają do mnie rzeczy nieme i pewnego d nj*. może doph^pz głębijno-jego grobu, nim właśnie będę musiał usprawiedliwić się przed jakimś nieznanym sędzią.

NV ostatnich słowach tego listu, najpewniej ostatniego, Jaki piszę do Franciszka Bacona, chciałbym wyrazić całą moją miłość i wdzięczność, cały niezmierzony podziw, który żywię i będę żywił aż do śmierci dla naj-

ł»