LIGATURY 1

Ligatura

to znak stanowiący połączenie dwóch lub więcej liter.

Ligatury standardowe.

W części krojów pisma litera »f« (szczególnie w odmianach pochyłych) posiada przewieszkę potencjalnie kolidującą z następującą po niej literą. W łacinie (a więc języku pierwotnym dla alfabetu łacińskiego) najczęściej występującymi zestawieniami są: »ff«, »fi«, »fl«, »ffi« i »ffl«. Ligatury powstałe z tych zestawień okazały się wystarczające także dla języka angielskiego. Stąd też takich właśnie pięć ligatur jest obecne w większości fontów.

rr fi fi rr rn

Ir jijłJpJp

Pięć podstawowych ligatur standardowych, krój Bembo Italie

Charakterystyka niektórych języków (częstość występowania kolidujących ze sobą zestawień liter) może powodować celowość projektowania dodatkowych ligatur standardowych.

Przykład specyficznej polskiej ligatury »łł«, krój Monotype Script. Polskie znaki: Andrzej Tomaszewski, ligatura: Adam Twardoch

WXadip‘Uim fotgieUa

r i z.yr\ici\j    //oz./ /cy fjvior\i&j uyciiuiy //nu, r\ivj iviui lULyfl/c? oo///l/ł. r c//oa/c7 z_/ ior\i. /-m iui z.cy

Tomaszewski, ligatura: Adam Twardoch

Ligatury estetyczne.

Ligatury estetyczne są tworzone w celu podniesienia estetyki składu.

Niektóre ligatury estetyczne, krój Chianti Italie