S5006905

HOBSZTYlłtu,

HETMAN

Sforka pokaże ci zapas prochu na wieży. Oto mój pierścień — rozumiesz, mości panie? Wszyscy ciebie mają słuchać jak mego maleńkiego palca u ręki.

KSCftSKI

Dumny jestem zaufaniem...

HETMAN

Ale mój syn... ja chcę, aby mój syn był na czele

rozumiesz?

Tak.

KS1NSKI AMELIA wchodzi.

HETMAN

Co to za kobieta? — Amelio, czego acanna?

AMELIA

Ojcze, chciej mnie posłuchać.

HETMAN

Jutro l — jutro!

AMELIA

Dziś, ojcze. — Panie Ksiński, oddal się pan.

[bttslci wychodzi].

HETMAN

Co to znaczy? — Ufasz zanadto w moją łaskawość. AMELIA

Ojcze drogi, gdzie ty jedziesz?

HETMAN

Do Wilna.

AMELIA

Zaklinam ciebie, ojcze, zostań w zamku! Jakieś ogrom- ^m ne grozi tobie nieszczęścio.

HETMAN

Śniło ci się.

AMELIA

Ojcze, byłam sama w moim pokoju i patrzałam, jak wschodził księżyc czerwony. Psy zaczęły wyć głucho i okropno — odwróciłam się — i wierz mi, ojcze, nie ^4,0 uważaj mnie za jasnowidzącą wariatkę: — matka moja była ze mną...

HETMAN

Nieboszczka?

AMELIA

Ojcze, jaki ty dobry, że wierzysz mi. — Myślałam, że ty mnie odrzucisz ze wzgardą, a widzę mgłę zamyśle- ^m nia na czole twoim. Spodziewałam się zawsze, że kiedyś będziesz kochał twoją córkę.

HETMAN

Czy mówiła co do ciebie?

AMELIA

Milczała długo... struny arfy mojej zaczęły grać same smutnie i powietrzną jakąś pieśń — potem zdawało mi «• się, źe jakiś głos kobiety jęknął — i z płaczem mówił: „Ojciec twój kona..."

HETMAN

Ojciec twój?

AMBUA

W okropnym poruszeniu leciałam do twego sypialnego pokoju — otworzyłam drzwi — i znów cień biały był ⁴²⁵ przede mną... Zdawało mi się, że go przyniosłam z sobą w oczach...

[Tu brak w rękopisie czterech kart]

365