ScannedImage 97

Współpraca ekumeniczna na płaszczyźnie regionalnej, krajowej — i- diece zjalnen.

Dokument wydany , pod powyższym tytułem 22-go lutego 1975 ^r# nie stanowi zbioru wskazań czy przepisów o charakter ze" “Jurydycznym, autorytatywnym, lecz pragnie przekazać informacje., mające dopomóc do kształtowania współpracy ekumenicznej na.terenie lokalnym; informacje te wywodzą swoją wartość" z doświadczeń Sekretariatu d/ś Jedności Chrześcijan.

Dokument przypomina najpierw zadanie ekumeniczne w ujęciu soboru Watykańskiego Ii-go i w wypowiedziach:'papieża' Pawła VI-go, wskazując* że konkretnie jest ono realizowane w poszczególnych Kościołach 1 pkalnych,^-odpo wi e dni o do warunków i. potrzeb terenu, pod kierunkiem miejscowego biskupa, w ścisłym kontakcie z diecezjalną czy krajową komisją ekumeniczną. Kościół bowiem lokalny jest według określenia^-'soboru Watykańskiego Ii-go, "częścią Ludu Bożego, powierzoną pieczy pasterskiej biskupa i współpracujących z nim kapłanów tak, by trwając przy swym pasterzu i zgromadzona przez niego w Duchu świętym przez Ewangelię, tworzyła Kościół partykularny, w którym prawdziwie jest obecny i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół Chrystusowy" /"Christus Dominus",11/, Żyjąc z innymi Kościołami chrześcijańskimi na tym samym terenie, posiadającym właściwe sobie cechy charakterystyczne w dziedzinie duchowej, etycznej, politycznej i kulturalnej, może Kościół lokalny nawiązać z bratnimi Wspólnotami owocny dialog i skutecznie współdziałać z nimi w rozwiązywaniu wielu problemów wiary i życia chrześcijańskiego. Kościoły lokalne mogą wzbogacić ruch ekumeniczny na wielu odcinkach życia'chrześcijańskiego i dać natchnienie dla nowego rozwoju ruchu ekumenicznego w innych miejscowościach, czy nawet w całym Kościele.

Następnie dokument wylicza i wyjaśnia różnorodne dziedziny i formy współdziałania ekumenicznego w Kościołach lokalnych, mianowicie: współudział w modlitwie i kulcie; wspólna praca nad wydawaniem Pisma św. i szerzeniem jego znajomości; różne wspólne .... akcje duszpasterskie /np. w szpitalach, na uniwersytetach, w zakładach przemysłowych, w więzieniach, w wojsku, środkach społecznego przekazu itp./j współużywanie miejsc świętych; współpraca w dziedzinie wychowania; współużywanie środków społecznego przekazu; współdziałanie w dziedzinie zdrowia; Y/spólna działalność reli-gijno-społeczna. Prace tę mogą ułatwić wspólne grupy robocze, spotkania zwierzchników kościelnych i dwustronne czy wielostronne dialogi.

Więcej uwagi poświęca dokument powstającym na terenach kraju, czy diecezji wspólnym Radom Kościołów czy Radom Chrześcijan, w których uczestniczą tak katolicy, jak chrześcijanie innych wyznań, czy też Kościół katolicki i inne Kościoły chrześcijańskie. Rady te poprzez dialog i porozumienie angażują Kościoły czy grupy wiernych we wspólną działalność, w poszukiwanie jedności i we wspólne

świadectwo. Rady te są wymogiem dzisiejszej sytuacji, al^wiem,-:.^__

problemy, z jakimi spotykaj9_c się wszystkie .Kościoły, są na^ danym terenie podobne. Ich praktyczna działalność zbliża chrzęścijan i przyczynia się do szybszej jedności.

Rady nie mogą być sztucznym tworem, ale powinny wyrastać z po-