sen drzewo wieszcze2

Sen - Drzewo-Wieizrze. Win™    „._pil,„_{T b} , ,

„ FniilaiM^bll'^au P°-<™a_s odwiedzin Goszcz,ń.ki,,_{g0 u Zali},,_kicŁ nezę i«» P^<,d‘*J° ^sam P°^e,“' ⁰powiadając pswna swoja K,,_mow. ! Goszczyńskim na spacerze. »S/.koda - mówiłem - żeśmy poza-pominali, jak lud nasz niektóre zioła nazywa, bo on zwykł do każdego nazwiska przywiązywać bardzo właściwe znaczenie. Seweryn ujrzał przy drodze ziółko i spytał mnie, czy wiem, jak się nazywa? pierwiosnek, odpowiedziałem, bom sobie przypomniał, że lak w Polsce nazywają. — Nie. rzekł Seweryn, u nas lud Snem je nazywa. W istocie przypomniało mi się to nazwisko i razem, że go używają do czarów w miłości. A wróciwszy do domu spać nie mogłem, aż pókim nie napisał o niem i nie dał mu rozleglejszego znaczenia* [Bohdan Zaleski na tułactwie Cz. II sir. 42). W mitycznem drzewie chciał poeta jeszcze raz i z większem, niż kiedykolwiek przejęciem uwielbić Bojana, którego uważał za pierwowzór słowiańskiego wieszcza, i dostroić tę mityczną postać do swego nowego kierunku poezji. W początkowym ustępie Słowa o pułku Igora, z którego jedynie czerpiemy całą naszą wiedzę o zagadkowej postaci Bojana, znalazł on poetyczne określenie potęgi jego fantazji; >Kiedy Bojan, bracia, pieśń tworzył, to myślą rozpędzał się (rozciekał się) po drzewie, szarym wilkiem po ziemi, siwym orłem pod niebiosami*, a ten obraz myśli wspinającej się po drzewie, tak przemówił do wyobraźni poety, że wywołał w niej pomysł usymbolizowania w lem drzewie najwyższej poezji, tej. która nie tylko opowiada >dzieje pokoleń*, ale i wiąże ludzkość z Bogiem. Wieszcz, który »po tern drzewie puści w górę ducha*, który się w szum jego wsłuchuje, »na ziemi będzie, a z bem w sojuszu*. I jego własna poezja tylko wtedy nad poziom czajny się podnosi, kiedy duchem swoim odpowiada swemu pierwowzorowi. Ku temu to Drzewu, ku temu symbolowi najwyższej poezji rodzimej, słowiańskiej, powołuje poeta braci wspólgęślarzy, a nie Obiecując im innego chleba, jak gorzki, zachęca nagrodą wielkiej sławy.