skanuj0023 (16)

— 39 —

ZARYS WIEDZY O TURYSTYCE

Inne, oryginalne podejście do typologii turystów zaprezentował Georgio Castoldi (Uniwersytet w Mediolanie). Wyodrębnił on trzy typy, nazywając je syndromami.

1)    Syndrom Stendhala polegający na poszukiwaniu piękna. Patrząc na „Dawida” Michała Anioła, na „Wiosnę” Botticellego, możliwym jest, aby szczególnie wrażliwy osobnik zareagował czymś w rodzaju omdlenia, jak w przypadku odurzenia czy fatalnego zauroczenia (E. Becheri).

2)    Syndrom Hesse polegający na zaciekawieniu. Podczas porannego spaceru wiosną 1901 roku, po zwiedzeniu Muzeum Uffizi i pałacu Pittich, na Piazza Signora został zewsząd otoczony miejską wrzawą Hesse wyrzuca Baedeker i ufając swojej ciekawości i instynktowi, samodzielnie stara się odkryć skarby, o których milczą książki (E. Becheri).

3)    Syndrom wielkiego brata polegający na oglądaniu życia innych. Przyzwyczajenie oglądania życia innych to nieumiejętność życia własnym życiem i przeżywania własnych emocji. Można powiedzieć, iż niektóre osoby uprawiają turystykę jakby dla innych lub dla oglądania zachowań innych osób.

Innym przykładem typologii turystów jest podział Francuskiego Instytutu Marketingu Turystycznego, który wyróżnił siedem typów turystów (Kruczek, Walas, 2004):

1)    Zmęczeni - nie stawiają warunków wypoczynku,

2)    Sportowcy - nadzwyczaj aktywni, często zmieniający miejsce pobytu,

3)    Globtroterzy - głodni podróży zagranicznych,

4)    Wielbiciele wypoczynku rodzinnego,

5)    Głodni spotkań - hulacy,

6)    Erudyci - zakochani w starych kamieniach i muzeach,

7)    Odkrywcy - zainteresowani odkryciem nowego kraju.

Przedstawione wyżej klasyfikacje turystów wskazują jedynie na różnorodne możliwości podziału i klasyfikacji uczestników ruchu turystycznego. Skłania to jednocześnie do zastanowienia się nad sensownością wyodrębniania na poziomie teoretycznym i praktycznym tak wielu podziałów. Mogą one jednak wskazywać na wielorakość podejść i sposobów wyodrębniania według rozmaitych kryteriów.

Wydaje się zatem, iż sensownym byłoby wyodrębnienie dwóch nowych typów turystów:

1)    Turysta świadomy,

2)    Turysta nieświadomy.

Turysta świadomy to taka osoba, która poniekąd czuje się turystą, utożsamia się z turystyką, wie, że uprawia turystykę. Jest to świadomy wybór uprawiania turystyki. Natomiast turysta nieświadomy uczestniczy w ruchu turystycznym, chociaż nie wie, że uprawia turystykę, nie czuje się turystą. W przypadku pojawienia się wielu nowych form turystyki, trudno przypuszczać, by każda osoba, według definicji turystyki rejestrowana jako turysta, wiedziała, że jest turystą. Zatem taki podział według kryterium świadomości uczestnictwa w turystyce wydaje się przejrzysty i możliwy do zastosowania w różnych środowiskach.