skanuj0001 (76)

Polskie tańce narodowe

Nazwa polskie tańce narodowe używana była dopiero od lat dwudziestych XIX wieku i miała nieco odmienne znaczenie niż obecnie.

Do tańców pochodzenia polskiego - narodowego zaliczano wówczas oryginalne tańce wiejskie: krakowskie, wielkopolskie, góralskie, kujawskie

itp. Tańce narodowe komponowane w okresie najświetniejszego dla nich rozwoju tj. do połowy XIX w. miały pośredni kontakt z muzyką wiejską. Bezpośrednią tradycję do której nawiązywały w XIX w. była nie ludowa a ta właśnie popularna muzyka taneczna. Obecnie w definicji tańców narodowych podkreśla się przede wszystkim ich związek z tańcami ludowymi zaznaczając ich odmienną funkcję (tańca towarzyskiego nie obrzędowego).

nazwy - polonez, krakowiak, mazur, kujawiak ( z wyjątkiem oberka) nic są pochodzenia ludowego. Cechy muzyczne tych

tańców daje się dość jednoznacznie określić jako typowe dla danego regionu.

KRAKOWIAK

Taniec ludowy ziemi krakowskiej, uważany za polski taniec narodowy', utrzymany w takcie 2/4, średnim tempie zawierający charakterystyczne synkopy, które przenoszą akcenty na słabe części taktu. Nazwa po raz pierwszy wymieniona w pamiętnikach Kitowicza w 1804 roku. Pierwsze muzyczne, rękopiśmienne zapisy Krakowiaka pochodzą ze źródeł końca XVIII w. a publikacje z zapisem nutowym z lat 1816, 1820.

W muzyce ludowej krakowiak rozpoczyna się przyśpiewką opartą zwykle na 4 dwutaktowych frazach 6 zgłoskowych wykonywaną przed tańcem, podejmowaną przez kapelę, która nadaje jej skoczny rytm, a nieraz wprowadza rytmy punktowe. Nazwa krakowiaka prawdopodobnie nie ludowego pochodzenia pojawiła się w XVII wieku na określenie dwoimiarowych tańców krakowskich o różnych lokalnych nazwach pochodzących od właściwości choreotechnicznych np:

( mijany, suwany, dreptany, przebiegany, ścigany) lub od miejscowości (skalmieniak, szopieniak, wiśliczak, proszowiak).

KUJAWIAK

Jest tańcem o metrum trójwymiarowym w rytmie 3/4 o tempie wolnym. Przyjmuje się, że nazwa tańca określa środowisko etniczne Kujawy, jednakże taniec nie jest pochodzenia wiejskiego. Tańce o cechach muzycznych kujawiaka są znane w Łęczyckim i w Wielkopolsce.

Nazwa Kujawiak po raz pierwszy pojawiała się w 1827 r. a z zapisem muzycznym w 1830r.

W narodowej formie kujawiaka rozwiniętym poza środowiskiem wiejskim odnajdujemy wiele cech muzycznych typowych dla mazura, oberka i chodzonego. Z mazurem i oberkiem łączą kujawiaka podobne ukształtowanie rytmiczne, ale różnicuje powolne tempo.

Melodie kujawiaków często oparte są na tonacjach molowych, przez co wydają się smętne. Większe jeszcze niż muzyczne są różnice ruchowe kujawiaka narodowego i wiejskiego. Ten ostatni był tańcem złożonym z kilku tańców. Tradycyjny typ składał się z wielu części (powolny, chodzony, żywy, wirowy).

Największą popularnością Kujawiak cieszył się na przełomie XIX i XX wieku.

MAZUR