�egna�ek
7

47

47

44

* >flwou0'vc), aU

ikwO

ifelSŚH

ittiacic

<stqft ono również 'ch^to# # ^mmt *«'

mtóJUjW⁰⁰

. _m tt Kto Mol#:) uegucą. ^a* tenc Zbó*m bwicffl wychowanie, jik nm» I

■TS* ^a,w’^dł-ⁿ*⁸¹ p°^HcKe(ilnych ^wf

Ternie mm*f> maunnlu dóbr kulturaloycfcj

_u „j,    . j,k «^j

^sSśSSssm

«k** P^T ^7,vmto«ie # w« '*•

"j"    te nie u2yw»l«" pojęoBj

W jednym, J

mm#^ I.iitf-rr¹-HbBmmBM|

rwMkinkDi m

.

aarOM W n

_WBjj, łomu jmaut'. którj‘ - jak weresmej włj* * _m Aijwhfmnotdu oztałccnia.

wahipa MM* W®"*¹ -P^|MW’ ¹ '•""^raa,!'°M ntt unróti i oHiiiol, pkpiw ^M w>"woly"‘un¹u i utrwalaniu imt . tt •Mto.dnpnijKL|»i|{poM«l»loki osolioWuici - pod wpl.mm %atta i, lęawjwuta * Mi?. M* uli»artokl i własnej deialalaokl pukną*)''

Mrm jtU prwara ąjbdlgątjfti «ę przede wszystkim z czyimojcl zwą. Bpfc toyćą Bwcmxli. Gyteoici te sprowadzają się głównie do organizm «m i bcepuśrcdniigt> batutami frnttcm uc/ema się. Nauczanie jest więc ppctro, kaiij pma stwirać wzonta sprzyjające uczeniu się. inicjować i r»k jpjó prałnepem Nmmc !>!ko wtedy w sens, tedy wywołuje «ę i jł(o\iju/i do dnttcmcęo pnyttipm przez uczących się odpow uiobu wedn ani conowtuu otrcilocych umiejętności i nawyków Dlatego W »jiecaic Mucami nijwtlniej&ą folę odgrywają nic tyle czynności zwiąaif j ^«łyMr*xe wiedzy i bzohowimeni umiejętności, co czynności do) ■y/woSou pozjfywMj motywacji do uczenia się oraz sprawdzania skutec pohftgi ftp pnm wm i pojmowanymi w ich następstwie żabie limrjwiywi SicraueacpoiWfl zatem występówk jako proces samodfl bo jm ak tyłby cało efektywny i w nudne mógłby być zastąpiony ■Nd/uh* uczone uę i powyzszydl wywodów wyniki, żc nauczanie i ucpfl nę M in dwie łtiooy tęgu mnejo procesu, Dlatego te/ w literaturze pcdagogiczwj cos rzetacj ipotybmy uę / /JfŃca juuczimc-uczcnic się" bądź „uczcmf wtmŁant, jako aarmiOTi pojąca .proces kształcenia” („kształcone j

I StfWptjlB u),l, IM& „proces dydaktyczny". W procesie kształcenia powinna występować swoista równo* wagi między nowocześnie zorpmaowanym i prowadzonym nauczaniem oraz świadomym uczeniem się. W przeszłości wzajemne relacje między tymi procesami kazał* towaly się różnie. Przede wszystkim dominował przez cale wieki tylko proces nauczania i osoba nauczyciela jako najważniejszy czynnik procesu kształcenia. Nauczanie w tym czasie oznaczało tyle eo dziś rozumiemy przez kształcenie, któro to pojęcie nic było jemze /nane, Dopiero system deweyowski spowodował zasadniczy wzrost znaczenia ucznia w procesie edukacyjnym, a tym samym i procesu uczenia się.

W historii edukacji zmieniało się istotnie podejście do nauczania, któro nazywa się w literaturze stylami nauczania. St»l tradycyjny określamy również jako rzemieślniczy sprowadzał się do prostych czynności nauczyciela, polegających na doborze materiału, który ma być przekazany uczniom, rozłożeniu go na elementy, przekazaniu i sprawdzeniu czy został on dobrze opanowany¹. Stopniowe komplikowanie się zadań stawianych przed szkołą powodowało, ze styl len me mógł być wystarczający. Stąd też pojawiły się w literaturze nowe podejścia do procesu nauczania, opatie na naukowych podstawach, na dorobku różnych nauk. ale przede wszystkim psychologii poznawczej.

W pracy Louisa Cohena. Lawienca Maniona i Keitha Monstra pi Wpmo-d:chic do niiuaania (Poznań 1999) wymieniane są za D. Baroescm trzy styk nauczania:

-    styl zamknięty (formalny, frontalny);

-    styl ramowy (zindywidualizowany);

-    styl negocjacyjny.

IstOlll st> lu zamkniętego (formalnego, frontalnego) sprowadza się do tego, te dominującą rolę w procesie uczenia siętauczania odgrywa me nauczyciel, i przekazywane treści (przedmiot nauczania). Nazwanie go zamkniętym oznacza, że nauczyciel dużą wagę przywiązuje do tego. aby nie „zbaczać" i tematu. Określenie formalny wskazuje z koki na stosunek nwczyocla do uczniów i na atmosferę występującą w trakcie procesu nauczania. Otóż między nauczycielem a uczniem zachowany jest odpowiedni dystans. Nauczyciel zachowuje się jak ekspert któremu uczniowie powinni bezwzględnie ufać i wykonywać jego polecenia, a cały ten proces przebiega w atmosferze powagi i wytężonej pracy. Natomiast określenie frontalny oznacza, k nauczyciel pracuje z całą klasą (grupą), że nie różnicuje zadań dli poszczególnych uczniów ani tempu, a trzyma się z góry wyznaczonych procedur.

Styl ramowy (zindywidualizowany) ma swoje korzenie w nurcie pedagogicznym określanym mianem jiowrgo wychowania", który zrodził się w opozycji do dydaktyki tradycyjnej. Opiera się na dorobku współczesnej psychologu rozwojową

1

UD Gołcbnuk. Njwamr iirawr </<»ikm. (»jMwjr«U(red.)I K«K\iaiU ft Ślmmli. PWN, Wais/awa 2004,1161.