MG68

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

mbol.

iwie mc. wyuiuwi/im •vu«*    .

is odmienny od tego. jaki wyrażają słowa. 3 postacie alegorii: porównanie, >

¹ wyrazem znajdującym się na

51

52. DEUS APSCOND1TUS - łac. Bóg jest niedościgniony

gjgg §    o&r&ui'    ,

mm

PERYFRAZA zastąpienie przedmiotu opisem

IRONIA - jako figura rożni się od tropu finezyjnie rozbudowana konstrukcją SARKAZM - zjadliwe wypowiedzi HIPERBOLA - przejaskrawienie, wyolbrzymienie|

ALEGORIA zawiera sensl

przeciwieństwo    ! ria eiokuóf i jako I

FIGURY RETORYCZNE szczególne układy wyrazów (postacie krasomówcze) którymi zajmuje się eon

specjalnymi sposobami kształtowania wypowiedzi retorycznej. Grecy - termin schema - kształt, postać, forma, gura, postawa, charakter, poza. udawanie. Kwinty lian - jest formą wyrazu językowego odnowiona za pomocą jakiegoś za tegu artystycznego.    t«

PATHOS - LAG. DELhCTARE. funkcja estetyczna - funkcję estetyczna spełniała perswazja przez odwoływanie Się do uczyć odbiorcy. Perswazja nie znała pojęcia sztuki dla sztuki.

AMFAZA - wzmocnienie - silne zabarwienie, wykrzykniki

METAFORA - przenośnia - najważniejszy i najbardziej uniwersalny trop. Polega na przeniesieniu na imię obcego znaczenia, na rodzaj z gatunku, na gatunek z rodzaju, na jeden gatunek z drugiego, lub na przeniesienie na podstawie pewnej propozycji.

METONIMIA - jest to trop. polegający na zastąpieniu słowa właściwego innym znaczeniowo podobnym np. Bachus zamiast wino.Cyceron zamiast jego dzieła

SYNEKDOCHA - trop, odmiana metonimii. zamiast nazwy całości używamy części np. arab zamiast koń TOPOSY - źródła, magazyny dowodów i pomysłów , gr. Topos. las. Locus, oznacza dosłownie miejsce z którego mówca czerpie tworzywo inwencyjne. Początkowo oznaczało „miejsce w pamięci'’. Sofiści wprowadzili ten termin do retoryki opisowej: wypróbowane środki oratorskie. Arystoteles podzielił toposy na wspólne (określone miejsca w pamięci myśli i I tekście odnoszące się do zagadnień wspólnych, ogólnych) i specjalne (miejsca tkwiące w konkretnej sprawie, w określonej 1 dziedzinie wiedzy).    -

ANAFORA - powtarzanie tego samego słowa lub zwrotu na początku zdań w celu semantycznego uwydatnienia myśli Anafora jest najbardziej popularną figura słowną. Odmiany: antistophe. epanalepsa.

EPIFORA - powtarzanie tego samego zwrotu lub słowa na końcu zdania. Uwypukla sens    •

kluczem    wyrazowy związany ze słowem -

ANADIPLOZA - podwojenie - Figura polegająca na rozpoczynaniu zdania lub członu zdania końcu poprzedniego zdania.

ERYSTYKA - sztuka prowadzenia sporów

UZUS - DOŚWIADCZENIE

ORDYNACJO - proporcja i uporządkowanie budowli

DYSPOZYCJO - odpowiednie umieszczenie elementów budowli

EURYTMIA - pełny dźwięk i wygląd budowli i zestawienie poszczególnych członów

SYMETRIA — współmiemość całości i harmonii, rodzi się z proporcji

DEKOR - stosowność, nienaganny wygląd całej budowli

DYSTRYBUCJO - czyli ekonomia, wartość materiałów

FI RM ITES -trwała

UTILITAS - celowość

RENUSTAS - piękno

Caritas - jasność

El KOS - metoda ustalenia momentu prawdopodobieństwa w sztuce perswazji opiera się na prawdopodobieństwie psychologicznym.

Ekfrazis - dokładny opis dziel sztuki (uprawiał Filostrat Starszy)    ,

PARAGONE-porównywanie sztuki względem siebie I7p. W\aJ.Ckriłx/K » fz

ORDO

Ordo naturalis - kompozycja polegająca na zgodności następstwa poszczególnych elementów mowy z naturalnym tokiem wypowiedzi stosowanych w retoryce naturalnej. O.n. zakłada istnienie przedtekstowego i pozatekstowego porządku -naturalnego, cywilizacyjnego, kulturowego.

Ordo atificialis I porządek artystyczny - jest to zmodyfikowany w celach artystycznych ordo naturalis. Modyfikacje polegają na przestawieniu, opuszczeniu lub przekształceniu naturalnyc części dyskursu.

Ordo ho merle us i użycie na początku i na końcu argumentów mocnych, zaś w środku słabych . Sola fide I przez wiarę jest człowiek zbawiony, sola gratia 1 przez laskę, sola scriptura - jedynie Pismo

|§£lra&| Bg||||    I