0238

192

i ośw. publ. na stałego professora anatomii w wydziale lekarskim królewsko-warszawskiego uniwersytetu.

„Zdolności Rolińskiego (pisze to doktor Teofil Janikowski) w zawodzie nauczycielskim, i szczere zamiłowanie anatomii, były powodem, że w uniwersytecie warszawskim szybko przechodzi! na coraz wyższe stopnie. Roku 1821 mianowany radcą rady ogólnój lekarskiej, wr. 1822 został professorem radnym, a w r. 1824 dziekanem wydziału lekarskiego. Oprócz nauczania anatomii teoretycznie i praktycznie, nie zajmując się bynajmniej praktyką lekarską, całe dnie trawił w pracowni anatomicznej. Dla tego też gabinet anatomiczny warszawski, nieliczny jeszcze przy wnijściu Rolińskiego do uniwersytetu, nader szybko wzbogacał się nauczającemi, starannie wykończonemu i rzadkiemi wyrobami, po większej części przez niego samego wypracowanemi, tak dalece, iż w r. 1826 professorowie wydziału lekarskiego, świadkowie pracy i wytrwałości Rolińskiego, w piśmie do rady uniwersyteckiej przesłanem, przyznali mu jednomyślnie, że przez urządzenie gabinetu anatomicznego, przyczynił się do wzrostu i sławy wydziału lekarskiego ('). Wykład anatomii Rolińskiego był pełen życia i zajęcia, zapalał słuchaczy do zgłębiania tej ważnej podstawy całej medycyny, i osładzał im przykrości nieoddzielne od ćwiczenia się w mój praktycznego, którego Roliński pilnował ściśle, aż do pedanteryi prawie. Utyskiwał na to nie jeden z młodych uczniów jego, ale za to później, ze czcią prawdziwą, każdy wspominał o nauczycielu, co z całą duszą starał się w niego przelać wszystko co umiał. Wielu z nich, głośni dziś jako szczęśliwi praktycy, albo zajmujący wyższe godności lekarskie, z uczuciem wyznają jak wiele winni są Rolińskiemu, i chętnie mu cierpkość jego przebaczają. Po zniesieniu uniwersytetu warszawskiego, nie przestawał Roliński w inny sposób być użytecznym krajowi. Roku 1832 obrany prezesem kommissyi egzaminacyjnej do kwalifikowania wszelkiego stopnia lekarzy i farmaceutów: pełnił obowiązki te aż do zwinięcia pomienionej kommissyi w r. 1833. Roku 1835 powołany został na członka rady głównej opiekuńczój. W radzie lekarskiej zajmował się ciągle egzaminowaniem kandydatów na stopnie lekarskie. W warszawskiem towarzystwie dobroczynności, z gorliwością miał staranie o ubogich chorych, jako prezes wydziału lekarskiego tegoż towarzystwa. Za tak liczne, użyteczne, z narażeniem zdrowia podejmowane prace, odbierał Roliński liczne oznaki wdzięczności publicznej. Kommissyja oświecenia narodowego i rada uniwersytecka udzielali mu chlubne dowody zadowolenia swego. Towarzystwo warszawskie przyjaciół nauk, i towarzystwo lekarskie wileńskie, wezwały go do współudziału w pracach swoich, a uniwersytet wileński policzył go w poczet członków swych honorowych.¹¹

W ostatnich latach tak mozolnego życia publicznego, nadwątliło się znacznie zdrowie Rolińskiego,—ciężka choroba piersiowa trapić go poczęła. W r. 1834 i 1836 szukał ulgi u wód zagranicznych, ale przewidywał z spokojnością umysłu zbliżający się koniec życia; i na rok przed

(') W roku 1832 deputacyja wyznaczona przez Rząd do ocenienia tegoż gabinetu, złożona z doktorów Miłego Wojdego i Janikowskiego; zrobiwszy szczegółowy wykaz, oceniła wartośd jego na złp. 108,282. Roliński dmthp ście lat pracował nad uzupełnieniem gabinetu anatomicznego, zanim to spełnił. Utrzymuje on się dotąd jeszcze w jak najlepszym stanie i wzrasta z każdym rokiem za staraniem ucznia Rolińskiego, ostatniego przy nim prosekto-ra, magistra medycyny i chirurgii, Kiczorowskiego.