0029

zawsze gotowe serca, oddać jój cześć należną: — a to uczucie za prawdę, winno być miłą pociechą dla pracowników w każdym zawodzie sztuki—pociechą, co może nie jedno cierpienie, troski i gorycz, ciernistej drogi życia osłodzić i opromienić!

Święto Bożego ciała obchodzone solennie w kościele Ś-go Karola Boromeusza na Powązkach, uroczysty daje obraz temu cmentarzowi. W ponurych katakumbach zdobne wzniesione ołtarze, i w kapliczkach grobowych przyległych; — lud tłumnie z rozwianemi chorągwiami idąc zwolna od ołtarza do ołtarza, śpiewa owe znane pieśni:

„U drzwi Twoich stoję Panie,

Czekam na twe zmiłowanie”.

albo;    „Twoja cześć, chwata, nasz wieczny Panie,

Na wieczne czasy niech nie ustanie!

Tobie dziś dajem z mnóstwem tych ludzi Pokłon i pienie — my twoi słudzy.”

Echo tych pobożnych pieśni, odbija się żałobnie o groby, mogiły—i w długich a ciemnych sklepieniach katakumb piętrowych. Ale żadna z tych pieśni nie wzbudzi tyle smutku, tyle rzewnego uczucia, jak gdy zabrzmi w pośród tego miasta zmarłych, owa pełna prostoty pieśń Karpińskiego, co już przeszła na własność narodu :

„Zróbcie mu miejsce — idzie Pan nieba,

Pod przymiotami ukryty chleba —

Zagrody nasze widzieć przychodzi,

I jak się dzieciom Jego powodzi.

Otocz go wkoło rzeszo wybrana,

Przed twoim liogiem zginaj kolana,

Pieśń chwały jego śpiewaj z weselem;

On twoim Ojcem, On przyjacielem.

On winy nasze przebaczać lubi,

Jego się wsparciem ten naród chlubi:—

W domu i w polu daje nam dary,

Serc tylko naszych żąda ofiary.

Niesiemy ci je Boże, niesiemy!

Dawaj nam łaski — sercać dajemy ;

I tej zamiany między stronami,

Niebo i ziemia będą świadkami:

My niesłyszymy jak nam niebiosy ,

Odpowiadają swemi odgłosy!”

Dzień zaduszny napełnia rojuiej cmentarz Powązkowski, choć to pora ponura, zimna dżdżysta, a często i śnieżna. Dzień to bowiem przeznaczony na żałobne nabożeństwo poświęcone pamięci zmarłych. Krewni, przyjaciele, osierocone rodziny, gromadnie tu schodzą modlić się za zgasłych, odwiedzać ich groby, mogiły, i łzę rzewnego uczucia, ich pamięci poświęcić.

Kilka mamy opisów Warszawy — już całego grodu, (') już pojedynczych świątyń i gma-

(') Z tych Łukasza Gołębiowskiego, i zupełniejsze a czerpane z nieznanych źródeł F. M. Sobieszczańskiego, ogłoszone drukiem. Księdza Kurowskiego dotąd zostaje w rękopiśmie, i w małych tylko wyjątkach znane. 1 my sami przed Ł. Gołębiowskim, wzięliśmy się w roku 1828 do opisu Warszawy — a obszerne wyjątki z tej pracy, znajdzie czytelnik w Dzienniku Warszawskim redakcyi J. K. Ordyuca.

3*