9152S
0401

Przed rozpoczęciem igrzysk, naznaczano Agonothe-tów, czyli sędziów; trzech z nich wyznaczano wyłącznie do wyścigów konnych. Ci spisywali w osobne regestra nazwiska i narodowość współubiegających się a herold ogłaszał publiczności spisane imiona.

Jedenastego Hecatombeon wieczorem polewano ołtarze krwią ofiar. Przygotowawcze ceremonie odbywały się przy dźwięku muzycznych instrumentów i przedłużały się późno w noc. Pięć dni następnych przeznaczonemi były na współubiegania, które się codziennie o wschodzie słońca poczynały.

Ranek schodził na wyścigach pieszych, na skokach, na rzucaniu kręgów i na innych drobnych utarczkach, środek dnia przeznaczony był na walki najcięższe, a kończono dzień, wysoce cenionemi wyścigami konno i na wozach.

Wyścigi konne były dwojakie, na jednym lub na dwóch koniach, a każdy z tych rodzajów mógł się na ogierach lub klaczach odbywać; wyścig na klaczach zwał się k a 1 p e i w nim do celu zbliżający się jeździec musiał zeskakiwać na ziemię i z cugiem w ręku, pieszo obok swej klaczy bieg kończyć. Jeźdźcy, którzy na dwóch biegali koniach (a na ba taj), musieli w blizkości celu z jednego konia na drugi przeskakiwać.

Najznamienitszem zwycięztwem było wozowe, czterema w poręcz końmi odniesione (arma tetripon). Wy ścigano się jednak i dwoma końmi (synoris) a w każdym z tych wyścigów zwracano uwagę na to, czy konie mło-demi (poloi), albo już złożonemi (telejey) były, albowiem od wieku koni zawisło to, czego od nich wymagać należało.

95