151
go w tymże pułku. Dnia 1 Maja 1828 r. mianowany porucznikiem, dnia 26 Maja 1831 r. z odniesionej rany w głowę od kartacza pod Ostrołęką, przywieziony do Warszawy, w szpitalu wojskowym zakończył życie, w samej sile wieku.
(Mogita ziemna bez napisu).
Urodzony 1779 roku, umarł dnia 2 Grudnia 1821 roku. Wykształcony naukowo, w roku 1814 był podprefektem powiatu Slaszowskiego; przypadkowy wywrót w podróży, nabawił go choroby szczególnej, która mu władzę niemal w całóm ciele odjęła, a wzmagając się zwolna i dojmując coraz większemi boleściami, w 42 roku, pasmo dni życia przecięła.
„Nauki i sztuki nadobne (mówi jego bijograf) (*■), były jego żywiołem; tym poświęcał przez całe życie wszystkie chwile, które mu zbywały od zatrudnień właściwego powołania. W ciągu kiłkoletniego na męczeńskiem łożu przejścia do grobu, ich nieodstępne towarzystwo, koiło przykre jego cierpienia; one nagradzając straconego dlań świata powaby, utworzyły mu świat inny, rzetelniejszych pociech, po którym rzeźki umysł, na twórczych płodach ludzkiego rozumu czyniąc zdobycze, nieprzebraną dla siebie czerpał rozkosz i zasilenie. Niezmordowana pracowitość, przy bystróm pojęciu i dziwnśj w pracowaniu łatwości, wzbogaciły jego rozum rozległe-mi wiadomościami w rozmaitych gałęziach nauki i umiejętności.
„Z takim zapasem, ciągłą uprawą władz umysłowych pomnażanym, i przy gorącśj żądzy stania się swym ziomkom użytecznym, nawet na łożu cierpień, bezczynnym być nie mógł. Utworzył zamiar i do skutku doprowadził, wydawania pisma peryodycznego, p. n. Izys Polska, cżyli dziennik umiejętności, wynalazków, kunsztów i rękodzieł, poświęcony krajowemu przemysłowi, tudzież potrzebie wiejskiego i miejskiego gospodarstwa (2).
„Stoiczna Korwina wytrwałość, poświęcenie się i zasługa w tym trudnym zawodzie, nie-dadzą się godniój ocenić; jak przytoczeniem jego odpowiedzi, którą na czynione mu nieraz od przyjaciół uwagi, iż przy tćj pracy resztę sił starga i zgon sobie przyspieszy, zwykł był w krótkich dawać słowach: „lepsze bycie krótkie, byle pożyteczne?
„Ta szlachetna wyniosłość charakteru, wszystkie czyny prywatnego i publicznego jego życia znamionowała , innćj dla siebie nagrody nie szukał, owszem ostatki sił wytężał, jakby zgon swój użytecznemi dzieły chciał wyścignąć, w ostatnich nawet chwilach, kiedy już śmiertelna niemoc wszystkie fizyczne ogarnęła siły, jako jedyną pociechę, z którą zstępował do grobu) z uczuciem objawił: „iż najdolegliwsze boleści znośnemi były mu przy pracy, której pożyteczność od powszechności uznaną została/ (3)
(') Izys-Polska 1821 r. Tom VI.
(2) Antoni Lelowski, Izys Polska, Tom VI z r. 1821.
(■’) Pod redakcyą Korwina, Izys Polska wychodziła w roku 1820 i 1821; bieg roczny składał się z 12-tu numerów. W roku 1821 wyszło do jego zgonn numerów 9, reszta do kompletu wyszła pod redakcyą Antoniego Lelow-skiego. Po ukończeniu tego kompletu, wyszły później do końca r. 1828 cztery komplety roczne po 12 numerów na rok 1822 3, 1823/4, 1826 i 1827/8: wszystkie pod redakcyą A. Lelowskiego.