page0216

208

Rozius — Roj as Zorilla

Caesaris Ferdinandf filiae, Carmen mrJcmporaneum, (tamże, 1553).    (12

P. Rogsii Maurei Chialisticon, (tamże, 1557, w 4-ce). Poema składa sic z 1000 wierszy. Jest to długa liczba imion mniej lub więcej sławnych w Polsce. 13) Carmen fambrę in obita III. Joannie Comilis Tar nor ii, (tamże, 1561, w f-ce). 14) Ad Nicolaum Radmilium viritm Hlustrem Epitkala-mium (bez miejsca druku i roku w 4-ce).    15) Decisiones P. Rogsii Maurei,

Regii jurisconsulti, de rebus in sacro auditorio TMhuanico et appellatione judicatis, (tamże, 1563, w 4-ce). Dzieło to zaleca sic gruntowną nauką, pracowitym rozbiorem rzeczy i dobrą łaciną. Wydanie okazałe jest najrzadsze, psprawniej a równie okazale wyszło powtórnie w Frankfurcie nad Menem 1570 in folio, a trzeci raz w Wenecyi 1572, w 4-ie. Oprócz tych dzieł niemało wierszy i epigrammatów pisał Roiziusz zwyczajem tamtego wieku na pochwałę ksiąg i autorów współczesnych. Wymienia je także Ossoliński. Wiad. hist. kryl. (tom II, str. 155—285). Wiele także jego poezyj na widok publiczny nie wyszło Ossoliński posiadał rękopism Roizinsza już uszkodzony, w którym dużo znajdowało się jego wierszy okolicznościowych, historycznych, pochwalnych, opisów podróży jego w Polsce, pieni na ówczesne zwy-cieztwa wojenne w kraju, treny na śmierć znakomitych osób i t. p. F. M. S..

Rój, pod tym wyrazem rozumiemy mnósrwo istot drobnych jednego gatunku razem zebranych, a ztąd pochodzące słowo roić się, służy na oznaczenie szybkiego rozmnażania się drobnych zwierzątek. W ściślejszem znaczeniu pod wyrazem rój, rozumiemy w życiu owadów towarzyskich, jak np. pszczół, mrówek i t. d. społeczeństwo ich składające się z wielkiej liczby różnej płci indywiduów, które spełniając rozmaite czynności, wzajemnie wspierają się i zaspokajają wspólne potrzeby. Ob. Ul.

RojalIŚCi (z francuzkiego, pochodzi od roi, król), przychylni władzy królewskiej, stronnicy królewscy, nazywają się weFraneyl od rewoJucyi r. 1789 zwolennicy domu Bourbonów, w przeciwstawieniu do republikanów, bonarparty-stów, a nawet konstytueyjonistów, czyli popierających konstytucyją. Roj aliści od rewolucyi r. 1830 rozróżniają się na legitymistów, wiernych starszej linii i na Orleanistów, oddanych sprawie młodszej linii Bourbonów. W innych krajach (np. w Hiszpanii, w Neapolu i t. d.) nazywano rojalistami stronnictwo polityczne dążące do nieograniczonej władzy monarchicznej.

Rojas-Zorilla (Franciszek de), znakomity poeta dramatyczny hiszpański, ur. około r. 1601 w Toledo. Ze szczegółów jego żywota wiadomo tylko, że był kawalerem orderu ś. Jakóba i żył po większej części w Madrycie. Odznaczył się zarówno w rodzaju komicznym jak i w tragicznym. Najbardziej-słyną dramata jego: Del Rep abąjo. nmguno p Garcia del Castanar: Don de kap agraeios no hag zelos, Entre bobos anda cl juego (wszystkie trzy w Ochoalsa Tesoro del teatro espanol, (Paryż, 1838). Komedyje jego zebrane wyszły w dwóch tomach ćwiartkowych (Madryd, 1680). Prace jego wszakże pod względem wynalazku i stylu tak są sobie nierówne, że możnaby je za utwory dwóch niemal różnych uważać autorów. W udatnych dramatach dykcyja jego jest pełna wdzięku, a rzecz pełna ognia, siły i precyzyi; w gorszych zaś, grzeszy zepsutym smakiem ówczesnym,, nadętością, i miejscami rozwlekłością.—Rojas (Ferdynand de), był autorem, z Wyjątkiem pierwszego aktu, sławnego romansu dramatycznego Celestina, dzieła pełnego ruchu i życia, obok którego Europa ówczesna nic na równi postawić niezdoła, a które wielce do rozwoju dramatu hiszpańskiego przyczyniło sio. Romans ten, po pierwszem wydaniu w r. 1499, wielokrotnie był drukowanym, najlepiej w wydaniu Ari-