page0466

458

Sikornik — Sikorskie

Sikornik, góra pod Krakowem, na której stoi kapliczka ś. Bronisławy i mogiła Kościuszki (ob. Krakowski okrąg).

Sikorski (Kazimierz), pijar, matematyk i kaznodzieja, urodził się we wsi Brzozowa w Przemyskiem 1736 r. Wstąpiwszy do zgromadzenia pijarskiego, pełnił obowiązki nauczycielskie po rozmaitych szkołach, później był rektorem w Łomży i Drohiczynie. Umarł w Warszawie 1780 r. Wydał z druku: 1) Arithmetica ad usum scholasticae jmentutis (Warszawa, 176*1, w 8-ce), długo po szkołach używana; 2) Mowy moralne przeciwko kłamstwu i różnego rodzaju nierzetelności (tamże, 1776, w 8-ce).    F. M S.

Sikorski (Maryjan Stanisław), historyk zakonu trynitarzy, p szący pod nazwiskiem Mamjjana od ś. Stanisława, był długi czas sławnym kaznodzieją, professorem filozofii i teologii, potem definitorem prowincyi polskiej i historyjo-grafem w klasztorach warszawskim i lwowskim. Umarł we Lwowie 1763 r. Wydał z druku: 1) Hypomnema Ordinis Discalcea forum SS. Trinitatis re-demptionis captiwrum in Regnum Połoninę introducti (Warszawa, 1753, in fol.). Dzieło obszerne obejmuje dokładną historyją klasztorów trynitarskich w Polsce. Jako dopełnienie powyższego wyszło pod tytułem: 2) Brecis nQ-titia rerum, ordinis SS. Trinitatis (Lwów 1754, fol.). 3) Yitae Sanctorum Joannis de Motta et Felicis Valesii fundatorum Ordinis SS. Trinitatis (tamże, 1754, w 8-ce).    4) Fasces Franciae (tamże, 1757, folio). Jestto pochwała

Felixa Walezego. 5) Rok odkupienia (tamże, 1747, w 4-ce). Jestto sześć kazań na dni piątkowe. 6) Compendium antilogiarum (tamże, 1759, w 8-ce).

Sikorski (Józef), pisarz i kompozytor muzyczny, ur. 1815 w Warszawie, pobierał nauki w liceum waw^rszawskiem, w śpiewie był uczniem J. Stefaniego; naukę gry na fortepijanie udzielał mu w konserwatoryjum professor Jaworek. Poprzednio długi czas, jako syn niezamożnych rodziców, ubywać się Sikorski musiał bez instrumentu, a wykształcenie elementarne i teoretyczne, tak wówczas jak i później, głównie własnej był winien pracy. Pc służbie wojskowej w r. 1831, wrócił do ulubionych sobie zajęć muzycznych. Będąc nauczycielem muzyki w domach prywatnych na wsi, wyuczył się języków obcych, oraz znakomite w grze i teoryi robił postępy. Po powrocie do Warszawy, idąc za radą Elsnera, zajął się pracą nad harmoniją i kontrapunktem i objawiał myśli i sądy swe o muzyce w pismach czasowych: najprzód w BiMijotece warszawskiej, później w Gazecie codziennej i po innych pismach, tak iż on pierwszy rozpowszechnił krytykę muzyczną u nas. Do ważniejszych Sikorskiego prac zaliczyć należy nader pożyteczne dzieło: Doręcznik muzyczny, (Warszawa, 1852), w którem wprowadza nową do rzeczy muzycznych terminologiję. W załoźonem i redagowanem przezeń w ciągu 6 lat (1857—1863) czasopiśmie Ruch muzyczny, wpływał zbawiennie na sprostosowanie spaczonych o muzyce pojęć. Rozpoczął w niem także Sikorski Rys historyi muzyki powszechnej, którą doprowadził do czasów Palestryny. Jego Nowa szkoła na fortepian, oraz Nauczyciel śpiewu (podług Busse’go) należą do dzieł praktycznych w tym rodzaju. Z kompozycyj, oprócz mielu pomniejszych utworów na fortepian i do śpiewu, napisał: Radość kantatę Brodzińskiego z towarzyszeniem orkiestry, Dzwon Schillera (przekład Minasowicza) w fdrmie melo-dramatycznej, Alpuharę Mickiewicza (sola i chóry), wiele Mszy z tekstem polskim i towarzyszeniem organów i t. p.    0. K.

Sikorskie jezioro, na grnntach w^rsi Sikorza w królestwie Polskiem, guber-nii Płockiej, powiecie Lipnowskim, w dobrach Zbójno położone, rozlewna swe wody na 15 morgach przestrzeni, głębokie stóp 30.    C. B.