Sponsorzy2D301

*•••«•'    .....'••'•M-f-’ *-k*«w*i i :Uxr    ;-jJ*J-.,wu«

.<!» e!" b'    VI.^    .ii < .n,-Vi ,    ¹ ojłv.b «Q

frtłti¹ ^ >i mvna»rBA*u fij ; * ■ .1 w > »n/.U^łdujf/w «nV .    ,,. .

••'' '“•t- jl#.'    J*. j_ ,<łl i >.l • ł - •*    4h'« 'f. • nt liii; i ,    \ . ,l,Vł : i

łł^diMj) >»»f> w ('łwnlotj ,’.iq-'-jj    , m !»:> ą m <M. om ęi    .

sbs il> :,q ćmo-. '    .. i *1    .*m .•*..    .

ua • . a ¹ 1i ■ i

)•» Im , 'liIS I rn u i:

ńfajmłWO .• kilnl

i ¹ wb' ¹ ■ oI-k¹'. i ,*! ■ >•,-•'iił»>>«Y_«ł

»    ' i/'* '' ‘1 »""•** -i «    t^siowło ,rloyiiśjćj <uł*- i Aunn jli

'* V 'IjYSęb''®łA . •* >■> '    * ' '-■•••»».» I, m.j ,U»'(Tf

FRANCISZEK KARPIŃSKI.

“ICi ¹ y    ’

^! ■ Ml ' »    __ -    i afll fi ilfi łtrt *. . ..,

1[1i.    odllł 11 J II \"i Ib X MMhllll '■ I I » . \,J -irlś I .. ;,!* . i

ij.i • i _> ob twMia    ./siu khrfhpii pM|gi«ala

•I > /• l» iwfc(oq *•<’

»#ł'l

Karpiński I — któż twą lutnię teru odziedziczy’/ Któryż wieszcz zrówna twojej prostocio, słodyczy? Każdy dźwięk twój po całym narodzie zasłynął:

Jak tkliwy żal dzieciny, w wszystkie serca płynął; Powtarzały go nasze lasy, pola, wioski,

Koił się ciężki smutek, uciszały troski,

Biegła milcśó wieśniacza rpod sw._u nizkiej strzechy, Usłyszóć swoje trwogi, żale, i pociechy;

Rolnik nawet na wszystkie niedole sknzany Patrząc na zaniedbane ojców swoich łany, Zniszczony krwawą wojną, i wszystko straciwszy, Zanucił twoję piosnkę, i orał szczęśliwszy,

F. M

'aż zorza odrodzeuia nauk i literatury zaświtała była u nas; już język oczyszczony z wpływu łaciny, wracał zwolna (lubo nigdy nie doszedł) do stanu w jakim go wiek XVI pozostawił; już mistycyzm i szkolarstwo pierzchły były na głos zdrowego rozsądku, jak nocne ptastwo na brznsk pierwszych promieni wschodzącego słońca;— mimo to literatura polska daleką była jeszcze od naturalnej prostoty i prawdziwej rodowości, jaką kiedyś zajaśnieć miała w pełni. I nic dziwnego,

| albowiem błędne wyobrażenia w tym względzie panowały jeszcze i w całej ucywilizowane) Europie. Zimny i nadęty klassycyzm płynął , szerokiem korytem wpośród uczonego świata i pochłaniał żywotne soki samodzielnej oświaty; a ówcześni poeci, czerpiąc u obfitego jego źródła, patrząc na wszystko przez podwójne szkła Rzymian i Francuzów, przestali własnóm okiem poglądać w łono czerstwej i zdrowej przyrody.

I nic dziwnego powtarzano. Raz zbłąkany umysł ludzki, długo musi błądzić, nim wróci na zgubioną drogę. Takim więc był stan całój ówczesnej