Sponsorzy2V701

* -*«»«• Trwj łałf.

•• *    ¹ ułi

I fiiluaA i ¹ • *

- 'H twui

ud ob ai •

jat

DODATKI I SPROSTOWANIA.

>.r nnJ.li i s . j • . I . #V j

' -    ■    •    ' ^rm‘q^im 'mI’

ii    ~f»udl nii2I

gTfjłw ’ ¹ ‘ >t" ^; ri* • i”    ! i hiJi^

n    i iuC

Dante. Sir. 69.

Artykuł niniejszy jest pióro Wilhelma Kaliksta Rauomickiego, który zmarł w zbyt młodym wieku, bo nie przeżywszy lat 25, z powszechnym żalem tych, co umieli w nim oceniać zdolnego i poświęconego literaturze naszćj pracownika.

Urodzony w Brześciu Litewskim, tam początkowo pobierał nauki; następnie ukończywszy kura nauk gimnazyalnych w Świsłoczy, a przy wyjściu z tćj szkoły obdarzony medalem srebrnym jako uczeń celujący, poświęcił się nauce prawa w uniwersytecie moskiewskim, oddając się przytćm z całym zapałem lingwistyce i literaturze. Jakoż języka łaciński, francuski, niemiecki, włoski, angielski i hiszpański nie były mu obce. W roku 1848 ukończył kurs uniwersytecki ze stopniem kandydata, poświęcił się zawodowi sądowemu, a każdą wolną chwilę oddawał pracom literackim : zostawił tćż w rękopismacb życiorysy niewykończone Tassa, Machiawella, Kalderona, i kilka urywków krytycznych. Wśród lak mozolnego zawodu, trawiony oddawna chorobą suchot, zgasł ten zacny młodzieniec w dniu 22 czerwca 1848 roku. Szczupłe grono przyjaciół, ceniących prawd-iwą wartość zmarłego, szczerą łzą żalu, poświęcili skromną na Powązkach Kadomickiego mogiłę.

Trembecki Stanisław. Str. 137.

Stracił majątek w Pary tu, przybył ua dwór króla Stanisława, który mianował go szainbelanem z pensy4 600 dukatów rocznie. Naoczny świadek, podaje go nam jako doskonałego Epikurejczyka: stół dobry, wino, i płeć piękna, to były bóstwa jego. Leniwy, pełen cynizmu, i niedbalstwa koło siebie, nie-umyty, rozczochrany, w tołubie baranim, z lulką w gębie, cale dni pędził u siebio, czytał i umiał wiele.

Bohomolec Franciszek. Str. 170.    . ' V &    4    "

Mylną podaliśmy datę śmierci jego. Umarł bowiem dnia 24 marca 1784 roku, o czwartój rano, opatrzony świętemi Sakramentami, mając lat 64, miesięcy 2 i dni 26.    »    »

Urodzony z zaćm j i możnej rodziny w dawnóm województwie witebskióm dnia 29 stycznia 1720 r. W roku 18 życia, dnia 21 czerwca 1787 r. wstąpił w Wilnie do zakonu Jezuitów. Skończywszy nauki w akademii wileńskićj, apotćm w Kzymle zwykłe zakonowi swemu ówiczenia, był nauczycielem w akademii wileńskiej, późnić) w warszawskióm Collegium Nobilium. Używał wczasu będąc przełożonym drukarni tegoż kollegium. Po zniesieniu Jezuitów, król mianował go konsyliarzem królewskim z dostatnim dochodem. (Gazeta Warszawska 1784 r. Suplement). Oprócz jałmużn i hojnego sług swych opatrzenia, złożył na domach starój Warszawy 8,000 dukatów, na wieczny fundiiRZ dla ubogich i podupadłych z zastrzeżeniem, że te się wracają do zakonu Jezuitów, gdy zostanie kiedy przywróconym. (Ciekawą wiadomość o tćj fundscyi kapitału Bohomolca, znajdzie czytelnik w ważnćm dziele F. M. Sobieszczańskiego: „Opis miasta Warszawy)."    ¹    !

Bohomolec żył w przyjaźni z Grzegorzem Łyezkiewiczem kupcem i kapitalistą w Warszawie, który ciągnąc znaczne procenta od pożyczonych pieniędzy, miał przytćm wyborną piwnicę win węgierskich. Jestto ojciec Macieja Łyszkiowicza, który zasłynął późnićj jako bankier.

Bohomoleo rad nawiedzał przyjaciela Grzegorza, gdzie przy starym węgrzynie i przy gawędca, mile naszemu literatowi czas wolny od pracy nbiegał. Tara to on napisał eławną pieśń Kurdeszową, głośną po całćj Polsce, i znajomą we wszystkich dworach szlacheckich. Przywiedzieni ją tu w całości.