scandjvutmp1a701

Gdy Cię miłość Twoja na świat sprowadziła,

Kiedy w nędzny żłobek Ciebie porzuciła,

Gdyś złożony był na sianku Już wtenczas, Boży Baranku,

Ranę w Sercu miałeś, za ten świat cierpiałeś.

Gdy piersi dziewicze Twojej Matki ssałeś Kiedy na wygnaniu w Egipcie płakałeś,

Już miłości dziwna siła Boskie Serce Twe raniła.

Lecz nikt nie znał Tego wśród świata obcego.

Gdy ciężko pracując żyłeś w Nazarecie,

Królu wiecznej chwały, wzgardzony na świeci*.

Już w Twem Sercu była Rana,

Tylko Matka ukochana

Twoją miłość znała, z Tobą współcierpiała.

Potem, o Pasterzu dobry, gdy szukałeś Owieczki zgubionej, którą tak kochałeś.

Gdyś ją wydobywał z cierni,

Już ludzie niemiłosierni

Serce Twe ranili, z miłośoi szydzili.

Więc tę miłość jawnie okazać im chciałeś,

Gdy wśród krzyża męki Serce przebić dałeś,

By tak długo ukrywana

Serca Twego Boska Rana

Widoczną się stała, grzesznych Ci zyskała.

Lecz jakaż to boleść, o najmilszy Panie,

Jakże zawiedzione Twe oczekiwanie,

O mój Jezu, nawet Twego Sorca włócznią zranionego Ludzie nie kochają, światu serce dają.

Gdy świat Tobą gardzi, Zbawicielu drogi,

My Ci serca nasze niesiemy pod nogi,

Serca nasze poświęcamy,

Bo innego nic nie mamy.

Zamknij nas, o Panie, wiecznie w Serca Ranie.

Zamknij też w Niej z nami naszego Pasterza,

Który chwałę Serca Twojego rozszerza,

Połącz serce jego z Twojem,

Zalej łask i pociech zdrojem,

Przytul go do Siebie, na ziemi i w niebie.

Przygarnij do Siebie i nasz naród cały.

Dawne cnoty wzbudź w nim, gorliwość Twej chwały Gdy Tobie kornie się zniża,

Niech Twe Serce doń się zbliża!

Ocalże nas Boże! Niech nas wróg nie zmoże.