077 pcx

Rozdział 4. ♦ Systemy cyfrowej transmisji bezprzewodowej 77

Standard GSM opisuje także dwie metody transmisji danych z większymi prędkościami. W przypadku transmisji z komutacją łączy możliwe jest zwiększenie prędkości transmisji do 14,4 kb/s dzięki modyfikacjom kodera protekcyjnego. Na jeszcze większe prędkości pozwala metoda HSCSD (ang. High Speed Circuit Switched Data), w której istnieje możliwość przydziału jednemu użytkownikowi kilku kanałów (szczelin czasowych ramki TDMA). Prędkość transmisji zależy wówczas od liczby przydzielonych kanałów i jest wielokrotnością prędkości podstawowej 9,6 kb/s (lub 14,4 kb/s w wersji zmodyfikowanej), np. dla transmisji wykorzystującej osiem szczelin czasowych maksymalna prędkość wynosi odpowiednio 76,8 kb/s lub 115,2 kb/s. Wadą tej metody jest konieczność zmodyfikowania architektury stacji ruchomej; bez tej modyfikacji prędkość ograniczona jest do 28,8 kb/s.

Dla celów transmisji z komutacją pakietów zaprojektowano metodę GPRS (ang. General Packet Radio Services), w której położono duży nacisk na optymalne wykorzystanie zasobów radiowych podczas transmisji danych w systemie GSM. Istotną innowacją jest wprowadzenie nowych typów kanałów logicznych, przy czym jeden kanał logiczny zajmuje jedną szczelinę ramki TDMA. Kanały fizyczne przydzielane są na żądanie, zaś kanały łącza „w górę” i „w dół” traktowane są oddzielnie i mogą służyć do transmisji prowadzonych przez różne stacje ruchome.

Standard DECT

DECT (poprzednio ang. Digital European Cordless Telephony, obecnie ang. Digital Enhanced Cordless Telecommunications) jest europejskim standardem telefonii bezprzewodowej. Został on opracowany w latach 1988 - 92 przez ETSI i może zostać wykorzystany między innymi w następujących zastosowaniach:

♦    jako domowy telefon bezprzewodowy,

♦    w bezprzewodowych sieciach firmowych z centralą abonencką,

♦    jako sposób bezprzewodowego dostępu do sieci lokalnych,

♦    jako uzupełnienie systemów komórkowych,

♦    w bezprzewodowych pętlach abonenckich.

Zasada działania telefonii bezprzewodowej

Telefonia bezprzewodowa (ang. cordless telephony) obejmuje grupę rozwiązań, które zapewniają dwukierunkową, bezprzewodową łączność telefoniczną o wysokiej jakości przy odległościach rzędu kilkuset metrów od stacji bazowej. W miejscach publicznych systemy takie pokrywają zazwyczaj jedynie obszary, charakteryzujące się szczególnie dużym zapotrzebowaniem na łączność bezprzewodową, jak np. lotniska, dworce kolejowe czy centra handlowe.

W skład telefonu bezprzewodowego wchodzą:

♦    część ruchoma, zgodna funkcjonalnie z typowym aparatem telefonicznym.