0061

Rys. 6.67. Sposób doboru filtru powietrza •

A — straty ciśnienia filtru czystego w zależności od ilości przepływającego powietrza V, B — straty ciśnienia w zależności od ilości zatrzymanego pyłu przy przepływającym powietrzu w ilości V_Q; dla innych ilości V* stratą APgx wyznacza się przez przesunięcie Apq o odcinek a w dół lub w górę,

C — wydajność filtru w zależności od ilości zatrzymanego pyłu

Filtry absolutne wykorzystuje się do oczyszczania powietrza z cząstek o średnicy mniejszej niż 0,7 }tm. Charakteryzują się one dużymi oporami przepływu — rzędu 500-4--4-1000 Pa — i mają także trzy stopnie skuteczności odpylania: 85-4-94%, 95-4-99,7°/o i powyżej 99,9%. Filtry tego typu są stosowane tylko w wyjątkowych sytuacjach, np. do klimatyzacji pomieszczeń z precyzyjną aparaturą pomiarową. Jako materiał fitlracyjny stosuje się w tych filtrach włókninę z cienkiej przędzy o zróżnicowanej strukturze, przędzę azbestową lub przędzę szklaną. Materiał filtracyjny jest układany wielowarstwowo w bardzo szczelnych obudowach. Dla porównania filtrów ich wielkość jest określana wydajnością, podobnie jak wentylatorów. Wydajność filtrów jest definiowana ilością powietrza przefiltrowanego przez jednostkę powierzchni filtru w ciągu godziny i może osiągać wartość 10 000 m³/m* h. Przy doborze filtrów należy korzystać z jego charakterystyk, ujmujących takie zależności jak:

—    opory przepływu w zależności od prędkości lub wydatku powietrza (Ap = f(io) lub Ap = f(V» dla filtru czystego,

—    opory przepływu w zależności od wypełnienia filtru pyłem (Ap = f(G)),

—    stopień odpylania w zależności od wypełniania filtru pyłem (rj = f(G)).

Z charakterystyk takich (rys. 6.67) można odczytać nie tylko opory przepływu stawiane przez filtr, w celu doboru odpowiedniego sprężu wentylatora, ale także czas pracy filtru do chwili regeneracji lub wymiany:

* = w    <⁶-⁷²>

V cp

gdzie:    .

G — dopuszczalne zapylenie filtru [g],

V — ilość powietrza przedmuchiwana przez filtr [m*/h],

tp — zapylenie powietrza atmosferycznego w danym środowisku (tabl. 6.25) [g/m³].

6.4. Wykorzystanie cieczy do odprowadzania ciepła z elementów i urządzeń elektronicznych

Wiele elementów elektronicznych wytwarza tak duże ilości ciepła, że ;niemożliwe. jest jego odprowadzenie, nawet przy bardzo intensywnym nadmuchu powietrza. W takich przypadkach stosuje się odprowadzanie ciepła cieczami, dla których współczynnik a jest kilkaset razy większy niż dla powietrza. Pewne elementy i podzespoły wydzielające duże ilości ciepła są tak skonstruowane, że zawierają w sobie odpowiednie kanały dla przepływu cieczy (np. lampy nadawcze), inne mocowane są na specjalnie wykonanych płytach chłodzących (rys. 6.68), lub zanurzane w zbiornikach z cieczą (transformatory). W przypadku cieczy zjawiska unoszenia naturalnego i wymuszonego przebiegają w taki sam sposób jak przy odprowadzaniu ciepła powietrzem.

Unoszenie naturalne cieczy wykorzystywane jest w układach hermetycznych (np. transformator w zbiorniku z olejem). Przenoszenie ciepła z elementu do obudowy odbywa się nie tylko przez unoszenie, ale także przez przewodzenie cieplne (współczynnik X dla cieczy znacznie większy niż X dla powietrza). Częściej jednak do odprowadzania ciepła

235

6.4. WYKORZYSTANIE CIECZY DO ODPROWADZANIA CIEPŁA