119

5.4

Lwowie, Krakowie, Warszawie, Białymstoku, Lublinie, Kielcach, Sosnowcu, Lodzi i Mławie. W tym czasie funkcjonował)' też szkoły dla posterunkowych w Stołpcach, Brześciu, Pbdwołoczyskach, Lodzi, Piotrkowic Trybunalskim i Żyrardowie.

Wraz z upływem czasu rosło przekonanie, że przyjęty system szkolenia nie daje spodziewanych efektów. Dlatego w roku 1924 przeprowadzono jego reorganizację. Na mocy reskryptu MSW z 14 lipca 1924 roku unormowano zasady kształcenia policyjnego. Wyróżniono 3 zasadnicze etapy szkolenia:

O podstawowe szkolenie posterunkowych,

O szkolenie przodowników,

O szkolenie wyższych funkcjonariuszy.

Pierwszy etap szkolenia był realizowany w ramach szkół dla posterunkowych, które jednocześnie przygotowywały rezerwy policyjne okręgów. Czas trwania jednego kursu skrócono do 6 tygodni. Nowym rozwiązaniem były kompanie szkolne rezerwy policyjnej, powołane 5 grudnia 1923 roku w okręgach: łódzkim, kieleckim, warszawskim, lwowskim, poleskim i wileńskim. Intencje tworzenia tych kompanii tylko pośrednio wiązały się ze sprawami wyszkolenia. Wskutek zaostrzającej się sytuacji społecznej w kraju władze potrzebowały zorganizowanych oddziałów policyjnych, które mogłyby i szybko, i energicznie reagować na wszelkie przejawy naruszania porządku publicznego. Dlatego nie należy przeceniać znaczenia kompanii w procesie szkolenia zawodowego. W nowych warunkach nadal działały szkoły dla przodowników kształcące funkcjonariuszy w trybie trzymiesięcznym. Natomiast szkoleniem wyższych funkcjonariuszy zajęła się nowo powołana Główna Szkoła Policyjna w Warszawie.

Na początku 1926 roku, zc względu na dalsze ograniczenia budżetowe, zredukowano liczbę placówek szkolnictwa policyjnego do 8 szkół dla przodowników. W takiej sytuacji szkolnictwo resortowe znalazło się ponownie w warunkach niedogodnych do rozwoju, a jednocześnie pogarszał się ogólny stan wyszkolenia korpusu Policji Państwowej. Potrzebna była gruntowna reforma systemu szkolenia. Przeprowadzono ją dopiero po zamachu majowym. Przemiany miały charakter systemowy.

IW latach 1926-1928 zlikwidowano istniejące zakłady szkoleniowe, stworzono i przeszkolono grupę policyjnych instruktorów, powołano nowe centralne ośrodki szkoleniowe, wprowadzono w życie nowoczesne programy nauczania, a w końcu zmieniono system szkolenia. Tc wszystkie działania w rzeczywistości zrewolucjonizowały polski model szkolnictwa policyjnego.

W1927 roku zamknięto szkoły dla posterunkowych i przodowników, a 9 marca tego roku zlikwidowano działające od 1923 roku kompanie rezerwy szkolnej. W kwietniu

Nowogródku, Sarnach, Ostrocu, Grudziądzu, Poznaniu, Stanisławowie, Tarnopolu,