163

' UuA Kib*>i (A/.i •    lii K

9.}. Mska Pdity) Krpnlfulru

policjantów - kandydatów na szeregowych PP, przyjętych na okres próbny. Służba w PP miała charakter przymusowy, jej opuszczenie traktowano jako dezercję z oddziałów frontowych. W Polskiej Policji służyli głównie Polacy, niewielu było \>olksdeutsch6w, którzy mogli przejść do Schupo lub żandarmerii. Stan liczebny PP przez cały okres okupacji wykazywał tendencję wzrostową: od 201 oficerów i 10 tys. 289 szeregowych w końcu 1940 roku do ponad 12 tys. 500 oficerów, szeregowych i kandydatów w roku 1944.

Istotne zmiany zaszły w zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej oraz karnej funkcjonariuszy PP. Kary dyscyplinarne (kary drobne: ostrzeżenie, nagana, areszt, najwyższa - wydalenie ze służby bez zaopatrzenia emerytalnego) były wymierzane za wykroczenia przeciwko przepisom służbowym. Uprawnienia dyscyplinarne znajdowały się w rękach polskich kierowników jednostek, od rangi kierowników komisariatu począwszy, po komendantów miejskich i powiatowych oraz niemieckie władze nadzorcze.

Wydalenie ze służby było stosowane zawsze w przypadku urzędowego stwierdzenia tzw. nielojalności politycznej i samodzielnego porzucenia służby, w innych wypadkach natomiast odstępowano niekiedy od tej kary, nawet wówczas gdy funkcjonariusz został skazany na karę więzienia za przestępstwo kryminalne. W zakresie przestępstw pospolitych funkcjonariusz PP odpowiadał przed polskimi organami wymiaru sprawiedliwości, a od września 1943 roku wyłącznie przed sądami niemieckimi na zasadach zbliżonych do zasad panujących w policji niemieckiej. Tym samym została ograniczona samowola i wszechwładza policji hitlerowskiej w stosunku do polskich funkcjonariuszy, których nie można już było wysyłać do obozu koncentracyjnego za każde wykroczenie czy podejrzenie o nielojalność.

9.3. Polska Policja Kryminalna

Polska Policja Kryminalna (PK) działała w Generalnym Gubernatorstwie przez całą okupację, mając taki sam status jak Policja Polska. Nic tworzono oddzielnych jednostek polskiej Policji Kryminalnej na szczeblu powiatów’, jak to było w przypadku Policji Polskiej, ale istniały one w ramach niemieckich urzędów Krimiiuilpoiizei (Kripo), obejmując swoją działalnością powiaty miejskie i wiejskie. W Warszawie. Krakowie, Lwowie i Lublinie istniały' Dyrekcje Policji Kryminalnej (DKP) przy tamtejszych Kriminaldirektioncn (KD). w pozostałych powiatach zorganizowano Komisariaty PK w obrębie niemieckich Kńminalkommiaariate.

Na czele DKP stal polski oficer łącznikowy jako bezpośredni pomocnik szota niemieckiej KD w zakresie kierowania personelem PK. Dyrekcje Policji Kryminalnej tworzyły 6 komisariatów:

»

F* Itelix iLibrary Reader

162 - Paint

£ & 5^>:' i)

13:18