1a

Jolanta Lauscli-Żuk

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza Poznań

Sytuacja osób niepełnosprawnych w domach pomocy społecznej

Dom rodzinny i dom pomocy społecznej jako podstawowe środowisko życia i rozwoju człowieka

Jedną z naturalnych, podstawowych potrzeb każdego człowieka jest życie w domu rodzinnym. Dom rodzinny to miejsce realizacji wszystkich pierwszych potrzeb psychofizycznych dziecka, to miejsce, w którym rodzi się własne ja, wspierane miłością, poczuciem wsparcia, akceptacją ze strony najbliższych. Dom rodzinny stanowi bazę dla prawidłowego rozwoju i jego rolę w życiu człowieka trudno jest przecenić, niezależnie od tego, z jakiego punktu widzenia by ją rozpatrywać. Na podkreślenie jednak zasługuje kilka cech swoistych domu rodzinnego, które warunkują pomyślny rozwój człowieka:

1)    bliskie więzi emocjonalne, dające poczucie bezpieczeństwa i pełnego wsparcia, poczucie własnej wartości pozwalają odbierać siebie jako osobę godną kontaktów społecznych, ważną dla innych. Poprzez prawidłowe kontakty z członkami rodziny jednostka uczy się prospołecz-ności, nabywa szeregu kompetencji w funkcjonowaniu społecznym;

2)    dom rodzinny jest miejscem realizacji potrzeb psychofizycznych i optymalnego rozwoju. Specyfika prawidłowego domu rodzinnego polega również na zapewnieniu klimatu prywatności, na pewnej swobodzie w przejawianiu swojej aktywności. Czuć się w domu bezpiecznie, to znaczy także mieć wpływ na pewne fakty i zjawiska, mieć możliwość dokonywania pewnych wyborów, decydowania i współdecydowania w rozmaitych sprawach, a więc również możliwość przewidywania określonych zdarzeń. Prywatność to także uznanie prawa do intymności, do posiadania osobistych rzeczy, za które się jest odpowiedzialnym i którymi można swobodnie dysponować. Dom to wreszcie takie terytorium, gdzie można zaznaczyć swoje osobiste upodobania, z którymi muszą się liczyć inni;