skanuj0001

• ■>-«**.' -——■W’'

:>rze (2):

100

jzynniki w tablicy XVII

Ćwiczenie VI

;ony HC1 o gęstości 1,19.

Oznaczanie zawartości próchnicy (węgla organicznego) w glebie

1. Właściwości próchnicy

Próchnica powstaje w glebie z obumarłych szczątków roślin wyższych i niższych oraz zwierząt. Martwe resztki organiczne w wyniku działalności życiowej makro-, mezo- i mikrofauny oraz flory glebowej ulegają przekształceniu na prostsze związki organiczne, które następnie - w wyniku odbywającej się prawdopodobnie biologicznej i fizykochemicznej syntezy - przekształcają się w związki próchnicowe. Proces przemiany martwej substancji organicznej pochodzenia roślinnego i zwierzęcego w próchnicę nazywany jest procesem humifikacji. Dostające się do gleby szczątki roślinne i zwierzęce ulegają głównie mineralizacji, ą tylko nieznaczna ich część przekształca się w próchnicę właściwą. Proces mineralizacji może przebiegać w warunkach tlenowych (proces butwienia) lub beztlenowych (proces gnicia). W procesie butwienia końcowym produktem rozkładu substancji organicznej w glebie są: CO2, H2O, SO4^-, PO4^- NO3 NO itp., a w procesie gnicia, poza CO2 i H2O, produkty beztlenowe: H2S, CH4, PH3 itp. W procesie butwienia uwalnia się pewna ilość energii cieplnej, gdy natomiast w procesie gnicia nie obserwujemy wyzwalania się ciepła. Próchnica właściwa w glebach mineralnych uprawnych stanowi około 80-90% ogólnej ilości substancji organicznej, pozostała część - to resztki organiczne nie zhumifikowane.

Próchnica jest mieszaniną kompleksowych połączeń organicznych i organicz-no-mineralnych. W skład próchnicy właściwej wchodzą jeszcze mało poznane, umownie przyjęte grupy związków organicznych, mianowicie:

1)    bituminy,

2)    związki humusowe (próchnicowe).

Związki humusowe (próchnicowe) dzielą się na: