246 ♦ n.progHmybadan
(Nixon, 2001) oraz grupowym szkoleniem rodziców (Eyberg i Matarazzo, 1980). Po^ 1 zmianami w zaburzonym zachowaniu u dzieci badania PC1T wykazały zmiany w za- V chowaniu rodziców wobec dzieci, w tym częstsze słuchanie refleksyjne, bliskość fi. I zyczna, werbalizacja prospołeczna i rzadsze uwagi krytyczne i sarkastyczne (Eisen- ■ stadt, Eyberg, McNeil, Newcomb i Funderburk, 1993). Po terapii PCIT zgłaszano też 1 znaczącą poprawę u rodziców pod względem psychopatologii, udręczenia i rodzicie. 1 skiej kontroli (Schuhmann i in., 1998). Zaobserwowano, że rezultaty PCIT obejmują I dodatkowo niepoddane leczeniu rodzeństwo (Brestan, Eyberg, Boggs i Algina, 1997.1 Eyberg i Robinson, 1982), inne miejsca, takie jak szkoła (McNeil i in., 1991), i utrzyll mują się wraz z upływem czasu (Edwards i in., 2002; Eyberg i in., 2001; Funderbufijl
Ii in., 1998; Hood i Eyberg, w druku). Tabela 12.3 przedstawia podsumowanie da- i nych na temat efektywności idealnej.
Efektywność idealna terapii
W największym dotychczas badaniu idealnej efektywności terapii Schuhmann i wspćffl pracownicy (1998) porównali rodziny poddane PCIT z grapą kontrolną z listy yj ■b dydatów. Po wstępnej ocenie 64 rodziny skierowane do leczenia losowo przydzielofB
* .: do grup NL (do natychmiastowego leczenia) albo OL (oczekującej na leczenie).fol
jk\ terapii rodzice z pierwszej grapy wchodzili w bardziej pozytywne interakcje ze swa
im dzieckiem i odnosili więcej sukcesów w nakłanianiu dziecka do posłuszeństwa niJ rodzice z drugiej grapy. Ci pierwsi zgłosili też mniejszy stres wychowawczy i silnia ■ sze poczucie kontroli niż rodzice niepoddani terapii. N a koniec terapii zgłosili poi
nadto klinicznie oraz statystycznie znamienną poprawę w zachowaniu dziecka Wszystkie rodziny, które ukończyły terapię, zgłosiły wysoki poziom zadowolę* ■ z zawartości i przebiegu PCIT. Wstępne badanie kontrolne po 4 miesiącach wykaa
ty leczenia utrzymały się.
ło na podstawie wyników wszystkich rodzicielskich sprawozdań, że pozytywne efekj