Image 07

dolnej części pierścienia wlotowego wynosiła 14,9 m, a po odchyleniu sondy do góry, w celu np. lepszego hangarowania — 12,6 m; rozpiętość 9,2 m, powierzchnia |    nośna skrzydeł 25 m², wysokość samolotu

3,88 m, masa własna 5172 kg, całkowita 7400 kg, prędkość maksymalna na wysokości 10 000 m — 1450 km/h. Samolot MiG-19S mógł osiągać pułap do 18 700 m. Prędkość wznoszenia przy ziemi wynosiła 110 do 120 m/s. Zasięg bez zbiorników dodatkowych wynosił 1390 km, ze zbiornikami — 1800 km.

Istniała też zmodyfikowana wersja samolotu MiG-19S z przedłużonym przodem, w którym był umieszczony, zamiast przegrody dzielącej wlot na dwie połowy, stożek. Wersja ta była wyposażona w dwa działka NR-23 oraz dwie, podwieszane pod skrzydłami, kasety z niekierowanymi pociskami rakietowymi klasy „powietrze — ziemia”. Po zastosowaniu zmodernizowanego silnika RD-9BF o ciągu 2550 daN, a po włączeniu dopalacza wzrastającym do 3188 daN, powstały dwie nowe wersje, które ze względu na zewnętrzne podobieństwo były często mylone i utożsamiane z wersją MiG-19S.

Pierwsza z nich to wersja oznaczona symbolem MiG-19SF. Samolot tej wersji miał masę własną wynoszącą 5760 kg i całkowitą równą 7600 kg. Uzbrojenie jego składało się z dwu działek NR-30.

Druga z wersji, oznaczona MiG-19SW, służyła do wsparcia wojsk lądowych i była uzbrojona w działka kalibru 37 mm.

»    Wszystkie wyżej opisane wersje mogły

zabierać uzbrojenie dodatkowe, podwieszane na uniwersalnych zamkach pod-skrzydłowych. Uzbrojenie to mogło składać się z dwu bomb o masie 250 kg lub ,    kaset z niekierowanymi pociskami rakie

towymi. Po zamocowaniu specjalnych belek startowych można było podwieszać cztery kierowane pociski rakietowe klasy „powietrze — powietrze”.

W celu eksploatowania samolotu bez względu na pogodę oraz w nocy opracowano jego nową odmianę, która nosiła oznaczenie MiG-19P. Samolot tej wersji został wyposażony w pokładową stację radiolokacyjną przechwytywania i celowania RP-5, co umożliwiło używanie go do przechwytywania samolotów bombowych nieprzyjaciela przy współpracy z naziemnymi stacjami radiolokacyjnymi. Zabudowanie systemu radiolokacyjnego pociągnęło za sobą zmiany w konstrukcji samolotu i jego wyposażeniu. Kadłub został wydłużony o 0,9 metra, nad wlotem powietrza zabudowany został kołpak z tworzywa sztucznego, pod którym umieszczona była antena radaru poszukującego. W kanale wlotowym powietrza umieszczona była druga antena o kształcie parabolicznym — była to antena radaru śledzącego.

Kabina samolotu

Antena ta umieszczona była w stożkowej osłonie zamocowanej do przegrody dzielącej kanał wlotowy powietrza na dwa tunele. Zmieniono też położenie komory podwozia przedniego, która została wraz z podwoziem przesunięta bardziej do przodu. Działko umieszczone w kadłubie zostało usunięte. Sonda prędkościomierza została przeniesiona z przodu kadłuba na koniec prawego skrzydła. Aerodynamiczne hamulce odrzutu na lufach działek skrzydłowych zostały zdjęte, a stalowe arkusze blachy, stanowiące pokrycie kabiny w o-kolicy wylotu pocisków z działek, zostały zmniejszone. Taśmy amunicyjne do działek, jak i w wersjach poprzednich, rozmieszczono wzdłuż wewnętrznej części krawędzi natarcia skrzydła. Wyposażenie

Skrzydło z podwieszanym zbiornikiem paliwa i wysięgnikami do podwieszania pocisków rakietowych