Obraz
3

Ryc. 3. Współczesny wirydarz klasztorny z pozostałością ogrodu (Wrocław 2000)

Przez następne wieki nie wolno było myśleć o niczym innym niż o sprawach wiaty i moralności, do których parki i ogrody nie należały. Dopiero powstanie zakonów w IX wieku umożliwiało tworzenie ogrodów przyklasztornych zwanych wirydarzami. Były to tereny o niewielkiej powierzchni (do kilkuset metrów) otaczane klasztornymi krużgankami. Na terenie wirydarzy uprawiano głównie lecznicze zioła, rośliny przyprawowe, a czasami rośliny ozdobne do dekoracji ołtarzy. W przyklasztornych wirydarzach nigdy nie uprawiano warzyw i nie sadzono drzew owocowych.

Zioła lecznicze i rośliny przyprawowe uprawiane w przyklasztornych, średniowiecznych ogrodach wirydarzowych

Byliny

Archangelica officinalis Artemisia dracunculus Levisticum officinalis Rosmarinum officinalis Saluia officinalis Mentha piperita Thymus serpyllum

Jcd

Ocimum basilicum Satureja hortensis Carium carvi Majorana hortensis Borago officinalis Matricaria chamonilla Thymus vulgaris arcydzięgiel

estragon

lubczyk ogrodowy rozmaryn szałwia lekarska mięta ogrodowa macierzanka piaskowa e

bazylia wonna cząber ogrodowy kminek zwyczajny majeranek ogrodowy ogórecznik lekarski rumianek

tymianek zwyczajny

14