img124 (9)

Państwo

I to:

D Dom ten ludzi i bogów przeraża. Taki jest straszny. Pleśnią cuchnie wilgotną. Bogowie tego nie znoszą.

I:

Strach pomyśleć, że jakaś nawet i w domu Hadesa Siedzi dusza i widmo, a serca nie ma we środku.

I to :

Być przytomnym samemu, a tam się cienie miotają.

I:

Dusza zaś z ciała jak ptak wymknęła się w bramy Hadesa Zgon opłakując co krok: tam męstwo zostało i młodość.

87 I to:

Dusza jak mamy dym pod ziemię poszła,

Tam zniknęła i piszczy.

I:

Jak nietoperze pod sklepem w niesamowitej jaskini Piszczą i cicho latają, a gdy który spadnie z pułapu,

Stado się gęściej zgarnia, bo jeden się ciśnie przy drugim,

Tak one tam piskały gromadą.

Te i wszystkie podobne miejsca będziemy skreślali i poprosimy B Homera i innych poetów, żeby się na nas o to nie gniewali, bo to nie dlatego, żeby one nie były poetyczne i niemiłe szerokim kołom do słuchania, ale im bardziej są poetyczne, tym mniej się nadają do słuchania dla dzieci i ludzi dojrzałych, którzy powinni być wolni i więcej się niewoli bać niżeli śmierci.

— Ze wszech miar.

li — Nieprawdaż, jeszcze i te nazwy wszystkie, takie straszne, trzeba będzie wyrzucić: ten Kokytos — rzeka skarg i lamen-c tów, i Styks — rzeka obmierzła, i „dusze zgasłe”, i „cienie bez krwi”, i inne w tym rodzaju nazwy, które dreszczem przejmują każdego, kto je słyszy. To może nawet dobre dla innego celu.

Ale my się o strażników boimy, żeby się nam przez te dreszcze nie stawali zbyt wrażliwi i mniej twardzi niż potrzeba.

-    I słusznie się — powiada — boimy.

-    Więc to zabrać.

-Tak.

-    A według przeciwnego wzoru i mówić, i pisać wiersze.

-    Oczywiście.

-    I skargi też wyrzucimy, i lamenty mężów znamienitych.

-    Koniecznie — powiada — jeżeli już i to, co przedtem.    d

-    A zastanów się — powiedziałem — czy my to słusznie wyrzucimy, czy nie. Zgodzimy się, że człowiek przyzwoity nie będzie uważał za rzecz straszną śmierci drugiego przyzwoitego człowieka, chociaż to jest jego przyjaciel.

-    Zgodzimy się.

-    Zatem i nie będzie za nim lamentował, jak gdyby go jakaś straszna rzecz spotkała.

-    No, nie.

-    A to też powiemy, że taki człowiek najbardziej sam sobie wystarcza do szczęścia i w przeciwieństwie do innych ludzi e on najmniej potrzebuje kogoś lub czegoś drugiego.

-    Prawda — mówi.

-    Więc dla takiego też najmniej straszną rzeczą będzie stracić syna albo brata, albo majątek, albo coś innego w tym rodzaju.

-    No, najmniej.

-    Zatem i najmniej będzie lamentował, a zniesie to jak najłagodniej, kiedykolwiek takie go nieszczęście przychwyci.

-    O wiele łagodniej.

-    Zatem może my słusznie wyrzucamy płaczliwe skargi wybitnych ludzi, a oddamy je może kobietom i to nawet i kobietom nie co najdzielniejszym — w ogóle typom lichszym, 388 aby się brzydzili robić podobne rzeczy ci, których mamy wychowywać na strażników naszej ziemi.

107