img166

110

wystąpienie lidera grupy I - dyskusja nad treścią wystąpienia; wyst

„Jak waszym zdaniem przeóieg/a nasza dyskusja?”„Czy każdyk okazję zabrać głos?” „Czy słuchaliśmy siebie nawzajem?” „Co zrobić,ii

nasza następna dyskusja bardziej pobudzała do udziału?'

Zastosowanie:

Przykład 1. Mutacja „B"

Omawiając z uczniami gimnazjum Zemstę A. Fredry można zdec, „ wać się na następujący temat: Poglądy bohaterów komedii Zemsta A. Fredry na miłość i małżeństwo - zbieżne czy sprzeczne z poglądami ludzi współczesnych?

Po zainicjowaniu problemu przez nauczyciela (np. definiowanie przez uczniów pojęć: miłość, małżeństwo - metodą kuli śniegowej), dzielimy klasę na cztery małe grupy, z których każda opracowuje jeden wybrany (wylosowany) podtemat:

•    Plany matrymonialne Cześnika,

•    Zamiary Rejenta co do przyszłości jedynego syna,

•    Liczne małżeństwa Podstoliny to wyraz miłości czy konieczność,

•    Związek Klary i Wacława.

Uczniowie w grupach dyskutują nad poglądami wybranych postaci literackich na miłość i małżeństwo, zapisują swe poglądy na kartkach A-4 lub plakatach i po 15 minutach prezentują swój głos w tej sprawie, pozostałe grupy słuchają, ewentualnie włączają się do dyskusji, a następnie kolejna gai pa prezentuje (odczytuje) poglądy „swojej” postaci itd. Dalszy etap lekcji to frontalna dyskusja nad współczesnym podejściem do oma-

wg pytań czy sugestii nauczyciela, które mogłyby

następująco:

i jak zmieniały się poglądy na ten temat na przestrzeni dziejów, wygląda miłość pokazywana w mediach (telewizja, Internet, gry uterowe, komiksy),

ms>.

1 poglądy na miłość i małżeństwo prezentują współczesne religie,

kie poglądy prezentują dziewczęta (kobiety), a jakie chłopcy (mężczyźni), 'yobrażacie sobie idealnego męża, a jak idealną żonę,

Hgpąs jest najczęstszym powodem kłótni współczesnych małżeństw. Jejny element lekcji (dwugodzinnej) to ćwiczenia dramowe np. kłót-onków (zakochanych), układanie dialogów do ilustracji przedsta-llpćti par^ mthieh&k..    tĄ& lakońcrj ć motna. sęotkamem z psy -

połogiem w tamach, \ekc\v wy chow aw e/.\ ch.

h)    puwWowawa

lej autorem jest łóhn Xo\a wyYkadoweaYattNtew VV\g\\ ę>eVvoóVę>oo\óet w Colorado, który optsal \\ po taz p ter wszy w \992 roku w artykule za-rraeszczouymw Soclal Educańon.^ejoptsuajwczjeśutejpojawdst^w materiałach wydanych przez Fundację „Edukacja d\a Demokracji”.

Jest typową techniką lekcyjną, którą można wykorzystać na początku bądź pod koniec zajęć zamiast tradycyjnego powtarzania materiału nauczania z ostatnich kilku lekcji. Uczy uczniów kulturalnego sposobu dyskutowania i dyscypliny. Owa kultura dyskusji i surowa dyscyplina, zarówno wśród jej uczestników jak i pozostałych uczniów w klasie, wymuszana jest za pomocą dodatnich i ujemnych punktów. W związku z tym może ona wśród bardziej liberalnie nastawionych pedagogów budzić pewne zastrzeżenia. Jej przebieg wygląda następująco:

1. Nauczyciel wybiera 4-6 uczniów, którzy uczestniczą w dyskusji. Siadają oni w półkolu, tak aby widzieli się nawzajem. Powinni wyraźnie widzieć przygotowany wcześniej przez nauczyciela plan dyskusji, a także wypisane na dużych arkuszach papieru zasady punktacji. Plan dyskusji jest zasadniczym elementem procesu dyskusji punktowanej. Może być podany przez nauczyciela, lecz lepiej, aby był wspólnie ustalony z uczniami. Porządkuje on omówienie tematu oraz samą dyskusję, ponieważ nie można przejść do kolejnego punktu, jeśli poprzedni nie został do końca w wy-