IMGP0163

240 IHiflW

IM jednolitym tle, pasy, tło usiane drobnymi figurami) oraz więzi spotvj liczby pierwotnych herbów nie z rodzinami, lecz z przy-należnością lenną (por. fot. 7 i 8). Z pieczęci i monet pucho-dli natomiast wiele figur emblematycznych — zwierzęta, rośliny, przedmioty — którymi niektóre wielkie rody posługiwały się iuz w XI wieku (a może jeszcze wcześniej), podobnie jak ich charakter dziedziczny oraz często odwołania do figur „mówiących", czyli takich, których nazwa tworzy grę słów z imieniem właściciela rodzaj okonia (/w) hrabiów dc Bar, bule [Umrtcaux w języku heraldycznym) hrabiów de Boulogne, sokół panów de ł alkcnstein Od rycerskiej tarczy zapożyczono trójkątny zwykle kształt tarczy herbowej, występujące na nich popielice lub gronostaje oraz niektóre figury geometryczne (pas biegnący skośnic z lewa na prawo, krzyż, che/, pas poprzeczny, obramowanie)⁶.

Połączenie to w różnych regionach zachodniej Europy nie dokonało się ani za jednym zamachem, ani w jednym rytmie, ani tez w tych samych warunkach. Rola takiego czy innego zapożyczenia zależała od regionu. Mimo to można uznać, ze to właśnie chorągwie, a ogólniej tkaniny, odegrały w tym procesie główną rolę, tak pod względem kolorów i figur, jak pod względem nazewnictwa i kodyfikacji. Uderza, jak wiele terminów francuskiej heraldyki zostało zapożyczonych ze słownictwa odnoszącego się do tkanin i materiałów: z całą pewnością jest to ponad połowa terminów potocznie stosowanych w średniowiecznej heraldyce. )cst to wyjątkowo bogate i warte wykorzystania źródło, należałoby w tym celu przebadać mc tylko teksty literackie i narracyjne,