IMG44 (4)

/

/

powodują dociskanie powierzchni stawowych. Z tego względu terapeuta wykonuje trakcję, której pacjent się przeciwstawia (oporuje). Następnie pacjent rozluźnia się, podczas gdy terapeuta kontynuuje trakcję, aż do momentu maksymalnego odciągnięcia powierzchni stawowych. Technikę tą powtarzamy aż do osiągnięcia możliwe jak największego zakresu ruchu wstawię.

TECHNIKA TERAPEUTYCZNA

„ PACJENT OPORUJĄCY I WSPÓŁPRACUJĄCY Z TERAPEUTĄ”

Techniki terapeutyczne tego rozdziału dotyczą tylko HI typu pacjenta, tj. „pacjenta oporującego i współpracującego z terapeutą**. Pacjent bierze aktywny udział w tej procedurze leczenia, na przemian oporując i pomagając przy wykonywaniu ruchu, kierowanym przez terapeutę. Charakterystyczna kolejność wykonania następujących etapów poizometiycznej relaksacji mięśni, tj. maksymalnego ruchu w stawie w kierunku ograniczenia,; skurczu izomerycznego, rozluźnienia i rozciągania przykurczonych mięśni ma na celu osiągnięcia żądanego zakresu ruchu stawie. Efekt serii ćwiczeń, doprowadzających do uzyskania maksymalnego rozciągnięcia przykurczonych mięśni, należy utrwalić poprzez wzmocnienie mięśni antągonistycznych do mięśni ćwiczonych (przykurczonych), stosując technikę stymulacji antagonistów. Poniżej przedstawiona została metoda przeprowadzenia poszczególnych etapów powyższej techniki.

\ ~ -

MAKSYMALNE ROZCIĄGNIĘCIE MIĘŚNI PRZYKURCZONYCH

:----Pierwszy etap w metodzie poizometiycznej relaksacji mięśni polega na wykonaniu przez___

terapeutę biernego ruchu w ćwiczonym stawie, w pozycji izolowanej, w jak największym zakresie ruchu w kierunku ograniczenia, inaczej mówiąc uzyskaniu maksymalnego rozciągnięcia przykurczonego mięśnia. W powyższej metodzie dla każdego mięśnia (a w. niektórych przypadkach nawet poszczególnej głowy mięśnia lub aktonu) określone zostały pozycje izolowane, w których mięsień jest maksymalnie rozciągnięty. Określenie pozycji izolowanej dla każdego mięśnia wymaga znajomości wszystkich jego funkcji we wszystkich stawach. Pozycja ta doprowadza do maksymalnego rozciągnięcia mięśnia, a więc jest porcją przeciwstawna do pozycji maksymalnego skurczu tego mięśnia. Omawianą metodę przeprowadza się jednak tylko w wybranym, jednym stawie. Terapeuta, po ułożeniu pacjenta w określonej, izolowanej pozycji dla danego mięśnia wykonuje bierny, maksymalny ruch w stronę ograniczenia w jednym z wszystkich stawów, na które działa ćwiczony mięsień. Ruch ten doprowadzamy do wystąpienia lekkiego bólu hib maksymalnego rozciągnięcia mięśnia. Terapeuta nie może przekroczyć granicy bólu. Osiągnięty maksymalny możliwy zakres"niebu w stawie nigdy nie osiąga ekstremalnej wartości determinowanej przez end feel. W niektórych przypadkach pacjent nie potrafi napiąć mięśni w ekstremalnej pozycji W tym przypadku terapeuta ustawia kończynę w takiej pozycji, gdzie uzyskanie napięcia jest możliwe i tylko ta pozycja jest dla pacjenta wygodna i umożliwia wykonanie skurczu izomerycznego. Przed przeprowadzeniem omawianej techniki można zastosować zabiegi fizykoterapeutyczne (ciepło) w celu „rozgrzania** mięśnia przykurczonego, ale najkorzystniejsze jest przeprowadzenie ćwiczeń izomerycznych. Przygotowane w ten q>osÓb mięśnie w większym stopąiu są podatne na rozciąganie (jfamberg,

1993).

i

i

i

i