IMG77

z tego względu groźniejsza w skutkach od korozji powierzchniowej. Dodatek molibdenu oraz wyższe zawartości chromu powodują zwiększenie odporności na korozję wżerową zarówno w stalach chromowych, jak i w stalach chromowo-niklowych. Ocena ilościowa tego rodzaju korozji jest trudna, ponieważ przy bardzo nieznacznym ubytku masy uszkodzenia mogą być poważne. Pewnym kryterium odporności może być średnia liczba wżerów na jednostkę powierzchni atakowanej i ich największa głębokość.

Korozja międzykrystaliczna ma miejsce wówczas, gdy roztwór atakuje granice ziaren bez naruszania ich wnętrza (rys. 8.95). Mechanizm tego rodzaju korozji zostanie wyjaśniony dalej. Korozja postępuje od powierzchni w głąb metalu granicami ziaren, co osłabia ich spójność. Wytrzymałość i ciągliwość gwałtownie maleją. Próbka materiału dotkniętego korozją międzykrystaliczną nie wydaje dźwięku metalicznego, a podczas zginania pęka. W szczególnych przypadkach może nawet się rozsypać w proszek. Korozja międzykrystaliczna jest bardzo niebezpieczna. Dokładne ilościowe określenie stopnia jej zaawansowania jest trudne. Można jednak ocenić przebieg korozji za pomocą badań mikroskopowych i pomiaru zmian oporu elektrycznego.

Rys. 8.95. Schemat przebiegu korozji międzykrystalicznej: A - warstwa pasywna na powierzchni niezubożonej o chrom, B - selektywna korozja na granicach ziaren, C - węgliki chromu

Korozja naprężeniowa może wystąpić wtedy, gdy działają jednocześnie następujące czynniki:

-    stal jest podatna na korozję naprężeniową,

-    powierzchnia przedmiotu jest pod wpływem naprężeń rozciągających (od sił zewnętrznych lub naprężeń własnych),

-    istnieje medium inicjujące korozję naprężeniową.

Charakterystyczne dla korozji naprężeniowej jest to, że zazwyczaj jest wywoływana przez takie środowiska korozyjne, na które jest odporna ze względu na współczynnik odpor-

487